De Nederlandse vertaling van Ronin stond waarschijnlijk al op menig verlanglijstje. Na de Batman– en Sin City-novels zijn de verwachtingen dan ook hoog, of je moest de Amerikaanse versie al gelezen hebben. De uitgave ziet er in elk geval veelbelovend uit.
Voor wie Ronin nog niet kent:we volgen het verhaal van een naamloze “Ronin” uit het feodale Japan van wie de strijd met een gedaanteverwisselende demon hem naar het begin van de 21ste eeuw katapulteert. Hij komt terecht in het lichaam van een mentaal en emotioneel vertroebelde man met enorme psychische capaciteiten. Wat volgt, is een jacht doorheen de toxische besproeiing van het toekomstige New York door de Aquarius Corporation, met een monsterlijk hoofd van de beveiliging, Casey McKenna. Het verhaal lost zichzelf op in een mengeling van geweld en de strijd tussen catharsis en
crisis, waarbij de “inbezitname” van Billy (Ronin) verwarrende implicaties krijgt aan het slot van het verhaal.
Je krijgt een lijvige A4-uitgave in handen, waarin meteen het voor Miller niet zo evidente kleurwerk opvalt. Als je het vluchtig doorbladert, komen de voor Miller typerende bladvulling en de zwarte schaduwpartijen meteen vertrouwd over. Maar wanneer je tot de lezing overgaat, moet je toegeven dat het allemaal toch niet zo geweldig is.
De verhaalgang en de plot zijn zeker interessant en de wereld die Milller opbouwt, is zeer doordacht. De dialogen zijn echter vaak gekunsteld en het tekenwerk is soms van een bedenkelijke kwaliteit. Af en toe is het zelfs moeilijk om uit te maken wat er in een bepaald kader aan het gebeuren is. Sommige pagina’s, moest je ze apart bekijken, lijken zelfs van de hand van iemand die niet kan tekenen, hoewel dit absoluut niet het geval is.
We moeten constateren dat Ronin de tand des tijds niet doorstaan heeft en moet gezien worden als een product van zijn tijd. Het werd in afzonderlijke afleveringen gepubliceerd in 1983, een jaar na Blade Runner en drie jaar voor The Dark Knight Returns en Watchmen. In die context moeten we misschien wel toegeven dat wat Miller presteert bewonderenswaardig is. Er zijn heel wat elementen in het boek die toentertijd, begin jaren tachtig, zeker revolutionair waren, zoals het onderwerp en de lay-out. Sommige pagina’s zijn rechtstreekse voorlopers van The Dark Knight Returns, met meervoudige kaders die samen een geheel vormen of een rooster met even grote kaders.
Maar zoals gezegd, is het jammer dat een groot deel van het verhaal gedateerd lijkt. Er zitten heel wat clichés in en Miller draagt de tol van zijn latere meesterwerken, uiteraard. Op dat vlak is Ronin uiteraard een interessant hebbeding om de evolutie van Miller te bekijken. Je ziet de hand van de meester af en toe verschijnen met een strakke lijnvoering en gitzwarte schaduwpartijen, om daarna weer over te gaan in schetsmatig tekenwerk en slordige schaduwen. Ook de inkleuring staat het geheel wat in de weg. Soms komt er een Japanse aquareltechniek tevoorschijn, maar vaak ook amateuristisch geverf.
Miller vond zijn inspiratie op zijn zoektocht naar boeken over kungfu en samoerais. Een zoektocht die hij oorspronkelijk voor Daredevil ondernam, maar in Ronin kon hij meer kwijt over de Japanse cultuur. De uitgave is wel verrassend door zijn formaat, de uitklapbare posters en een blik achter de “schetsschermen”. Voer voor de verzamelaar, minder voor de lezer.
