Een vleug erotiek, een flinke dosis geweld en een vertelstijl die even sec als meeslepend is: het werk van de Franse misdaadauteur Jean-Patrick Manchette leent zich uitstekend tot stripadaptaties. Nadat hij eerder De prinses van het bloed onder handen nam, waagt tekenaar Cabanes zich nu aan Femme Fatale.
Een titel als een klok, die al dan niet bedoeld, de stem van Nico in het achterhoofd doet opduiken, maar laat dat eerder een voor- dan een nadeel zijn. Waar het op aankomt is de sfeerschepping, die in dit verhaal van uitermate groot belang is. Samen met Manchettes zoon Doug Headline zet Cabanes hier immers op meesterlijke wijze de roman Femme om tot een nieuwe parel in de collectie Vrije Vlucht, die hiermee opnieuw aanknoopt bij het vroegere hoge niveau van de collectie.
De dame uit de titel, Aimée Joubert, is niet het soort schoonheid waarvan je hoopt dat ze ooit je pad kruist. Niet dat de kans daartoe erg groot is: Joubert heeft een duidelijke smaak als het aankomt op mannen, en bij uitbreiding mensen: zeer bemiddeld.
Haar bedoelingen zijn vervolgens minder gericht op romantiek dan wel op winstbejag, waarmee de dame zonder al te veel verpinken over lijken durft gaan. “Ik wou geld hebben, maar ik wilde er niet voor werken”, vertelt ze zelf in de loop van het verhaal, er droogweg aan toevoegend dat wat ze nu doet, eigenlijk ook werken is. Want dat moet gezegd: Joubert spint een geraffineerd web waarin ze haar prooien weet te strikken.
Manchette vertelt Jouberts verhaal als neutrale observator, afstandelijk bij momenten, alsof hij voetbaluitslagen opdreunt: “Ze las tien minuten in het aangekocht boek”, “Ze masturbeert”. Maar daar zit net de kracht van zijn werk en het ankerpunt van waaruit Cabanes aan de slag gaat. Hij visualiseert op een sfeervolle manier de beelden die bij Manchettes declamaties horen en dat zorgt soms voor even onnozele als efficiënte grapjes, zoals wanneer verteld wordt dat Joubert, op het ogenblik dat het stadje waarin ze neergestreken is, in elkaar aan het stuiken is, wel van wat crisis houdt. Tout va bien, schreeuwt een uithangbord op de achtergrond kurkdroog.
Cabanes is mogelijk niet de visueel meest verfijnde tekenaar, zijn ietwat ruwe stijl, gecombineerd met zacht kleurgebruik, blijkt echter zeer geschikt om dit aan de nouvelle vague-films refererend verhaal in beeld te brengen. Van het schijnbaar doordachte gedrag waarmee Femme Fatale van start gaat tot de geïmproviseerde climax aan de staart: Joubert is even kil als fascinerend, wat haar tot een gedroomd hoofdpersonage maakt in dit zo nu en dan verbluffend werkstuk.
En dat is niet alleen voor de lezers en de auteurs een meevaller. De tijd dat Vrije Vlucht garant stond voor de ene klepper na de andere en dat alhier reikhalzend naar elke nieuwe uitgave werd uitgekeken, ligt immers alweer een tijdje achter ons, maar als het niveau van Femme Fatale aangehouden wordt, kan Vrije Vlucht opnieuw de speler zijn die bepaalt waar de lat ligt.
