Een gezellig volgestouwde Ancienne Belgique genoot op woensdag 4 juni van Pat Metheny Unity Group. De gitaarvirtuoos heeft wereldwijd een gigantische fanbasis weten op te bouwen met zijn unieke eclectische sound. In Brussel verwende hij jong en (vooral) oud met hogere sferen en een indrukwekkend instrumentarium aan kunstzinnige muziekinstallaties.
Metheny opende zijn show solo met zijn Pikassogitaar. Twee klankgaten, één klankkast, vier gitaarhalzen en 42 snaren; genoeg om er zijn muzikale veelzijdigheid mee te bewijzen. Harpachtige melodieën die hij ondersteunde met baslijntjes zetten meteen de sfeer. De dikke 150 minuten luisterplezier werden verdeeld in twee delen. “We speelden ons eigen voorprogramma”, sprak Metheny — immer glimlachend — zijn publiek toe. Het kwartet, de ‘Unity Band’, speelde ouder werk; nummers als “Come and See”, “Roofdogs” en “Two Folk Songs”. Daarna kwam Giulio Carmassi het viertal vergezellen (vanaf nu de Unity Group) terwijl de installaties uit zijn Orchestrion Project bovengehaald werden en nummers uit het recente Kin album de ondertussen wak gehijgde AB ingeloodst werden.
De grootsheid van Metheny’s sound en de meesterlijke begeleiding van Antonio Sanchez (drums), Ben Williams (bas), Chris Potter (sax) en Giulio Carmassi (piano, vocals, percussie en trompet) brachten menig muziekhart in trance. Sanchez, zowel de drijvende motor als het bindmiddel van Metheny’s arrangementen, was in topvorm. Drukke drumgrooves op een uitgebreid drumstel met een tiental cimbalen en enkele extra pedalen voor het betere voetenwerk, naast een zuinigere Williams maakten dat de balans in evenwicht was. Carmassi gaf een extra duwtje richting bovenmenselijke sferen met zijn spacy synths en Potter hield dan weer voet aan wal met zijn pure saxklank.
Het was iet altijd goed bij te houden wat er gebeurde op het podium. Metheny’s nummers waren bij momenten druk gearrangeerd en de muziekinstallaties uit het Orchestrion Project waren niet gemakkelijk te volgen. Maar net wanneer die weelderige eclectische sound haast megalomaan begon te klinken, kregen we ademruimte met sobere nummers. Het deed deugd om af en toe weer down to earth te komen, zoals in de duonummers tussen Metheny en zijn muzikanten. Zo bijvoorbeeld een erg broeierig “Bluesette” tussen Potter en Metheny. En voor bij wie de aandachtsspanne niet zo rekbaar was, bood een uitje naar de bar een welkome verpozing om de benen te stretchen.
Pat Metheny Unity Group kwam, warm aangemoedigd door het publiek, terug voor een drietal bisnummers. Daarna was het tijd om de container weer te vullen met het overaanbod aan muziekinstrumenten en de toer voort te zetten richting Frankrijk, Nederland, het Verenigd Koninkrijk en Italië. U weet dus waar naartoe voor een volgende gezonde overdosis gitaareffectjes.
