Er zijn slechtere manieren om te debuteren. Met Struikelen brengt Gentenaar Pieter Rosseel een verfrissend album uit. Vooral grafisch zet Rosseel meteen een eigen toon.
In een studentenhuis in Gent vinden we vier studenten. Binnen enkele maanden studeren ze allemaal af en wacht hen het werkleven. Hierdoor heerst het gevoel dat hun huidige leven en de vriendschap die ze daarbij hebben opgebouwd, voorbij zijn. Ze ontwaken uit de microkosmos die het studentenleven is en worden geconfronteerd met moeilijk te plaatsen emoties. Net over die emoties en de spanningen die deze teweeg brengen bij de vier hoofdpersonages, verhaalt Struikelen. Op zich geen bijster origineel gegeven, want de overgang na het studentenleven inspireerde al menig verhalenverteller. Toch maakt Pieter Rosseel van Struikelen een markant album. Ditheeft het in grote mate te danken aan de grafische kant van de vertelling.
Pieter Rosseel volgde een opleiding architectuur, wat doorschemert in zijn strip. Met rechte en contrasterende vlakken zorgt hij voor mooie bladcomposities die zijn verhaal stijlvol indelen. Hoewel hij het werken met kaders vermijdt, komt de leesbaarheid van het verhaal nergens in het gedrang. Bij de figuren zelf is er nog verbetering mogelijk door een iets vastere stijl te hanteren in volgende boeken. Toch kan Struikelen zich zonder problemen meten met de betere graphic novels die de laatste jaren in Vlaanderen verschenen. Na enkele jaren van online aanwezigheid, o.a. via deelname aan De Plastieken Plunk (prijs voor het beste online stripverhaal), is Struikelen het eerste echte wapenfeit van dit nieuwe Vlaamse talent.
Het valt op dat Rosseel voor zijn eerste album onderdak vond bij de Nederlandse uitgeverij Syndikaat. Ook Otto van Frodo De Decker behoort tot de catalogus van de Gelderse uitgever. Het is verfrissend om zien dat naast Oogachtend nog andere uitgeverijen geïnteresseerd kunnen raken in het publiceren van debutanten van eigen bodem. Syndikaat mag dan wel één van de kleinere spelers op de stripmarkt zijn, de laatste jaren brachten ze toch al een heel diverse catalogus op de markt die meer en meer aandacht krijgt van pers en publiek. Ook de kwaliteit van de gepubliceerde werken neemt steeds toe. De eerste strips waren vooral bundelingen van enthousiaste, maar meestal weinig getalenteerde cartoonisten. Stilaan zocht en vond de uitgeverij echter de nodige verbreding om op lange termijn een breder publiek te kunnen aanspreken.
Er mag volgens ons dus zeker wat extra rumoer besteed worden aan Struikelen. Het debuut van Pieter Rosseel belooft veel goeds voor de toekomst en bewijst nog maar eens de overbevolking in de Vlaamse talentenvijver. Het zal er, zoals bij vele andere talenten voor hem, nu op aankomen om een vervolg te kunnen breien aan Struikelen. Wij kijken er alvast naar uit.
