Al weken is dit concert uitverkocht en If You Wait, het debuut van London Grammar, zou eind november ook bij ons in de rekken liggen. Nog even geduld dus, want ook vanavond aan de merchandise-stand vangt u bot. Maar hey, hier in de Witloof Bar brengt het Britse trio zijn album zowat integraal.
Met slechts twee handen vol songs is dat is ook niet zo moeilijk. De tijd om kieskeurig te zijn, ligt in de toekomst voor deze band, dat is duidelijk. Maar voor we ons moeten zorgen maken over de setlist is het eerst de beurt aan Fyfe om mee te bouwen aan een min of meer avondvullend programma. Het project van singer-songwriter en gitarist Paul Dixon, aangevuld met elektronische drums/effecten, is echter te doordeweeks — en dat op een zondag! — om enige opwinding door de zaal te sturen. Dat “Solace” de beste pijl is, daar zijn we het over eens: Dixon sluit er zijn set mee af.
Witloof is een groente die in het donker geteeld moet worden en dat gaat nog altijd op voor de karige verlichting van de Witloof Bar. Voor wie echter baadt in een sound als warme honingmelk, is dat gedimde sfeertje een bondgenoot. En intiem is het, wanneer London Grammar eraan begint, met al het aanwezige publiek in het voorste derde van het zaaltje. Hannah Reid laat er zich door inspireren, lijkt het, en opent “Hey Now” met een gracieuze, vocale proloog. Daarna draait Dot Mayor zich een eerste keer naar de djembé voor “Darling Are You Gonna Leave Me”. Reid is goed bij stem en draagt de nummers plichtbewust, maar overtreft aanvankelijk niet meteen dat fijne debuutplaatje.
“Wasting My Young Years” — T-shirts met die slogan zijn trouwens wèl verkrijgbaar bij de merch — is wel een eerste hoogtepunt. Reid schopt vervolgens de naar haar mening te stille gitarist Rothman wakker, maar het is Dot Mayor die in meer dan behoorlijk Frans — géén Frenglish — toenadering zoekt bij het publiek. Vanaf dan gaat het beter. We mogen natuurlijk niet vergeten dat de band al wat kilometers in de benen heeft: na een Britse en Amerikaanse tour is nu het Europese vasteland de volgende stopplaats, Australië is daarna aan de beurt. We wensen hen hier en daar een adempauze toe, maar liefst niet vandaag.
“Flickers”, nochtans niet onze favoriet op If You Wait, klinkt gelukkig dynamischer dan de albumversie. “Nightcall”, de cover van Kavinsky, bewijst zich ondertussen een zekerheid en dreigt ongegeneerd. Af en toe, zoals ook in “Strong”, botsen de beats dof tegen de brede peilers en lage gewelven. Niet het perfecte geluid, maar het brengt leven in het zaakje. Reid bekent zich niet kiplekker te voelen en roept op om mee te zingen, maar brengt niettemin een sterke versie van hun recentste single.
De fijnste live-ervaring biedt slotakkoord “Metal & Dust”, van nature al het meest up-tempo nummer, dat hier verdienstelijk naar een climax wordt gestuwd dankzij die triphop beat en Rothmans zwellende gitaarloops. Met “Wicked Game”, de tweede cover van de avond en ook een publiekslieveling, wordt de bisronde bescheiden maar met klasse ingevuld. London Grammar was vandaag nooit minder dan degelijk en oversteeg bij momenten het geluid van op het album. Akkoord, aan de presentatie mag nog wat gewerkt worden — echte begeestering zagen we niet — maar verwachtingen en inlossen, daar doet dit trio uit Nottingham al flink aan mee.
