Niet enkel platgetreden historische paden kunnen stripmakers inspireren. De Donner Party is één van de meest lugubere Amerikaanse tragedies. Tegelijk is het bij ons een weinig gekende episode uit de geschiedenis van de VS.
Een dramatisch misgelopen expeditie onder de naam ‘Donner Party’ in de pioniersjaren van de VS blijft tot de verbeelding spreken. Wanneer in 1846 een groep pioniers vanuit Illinois op weg gaat naar Californië, om daar een nieuw leven te beginnen, weten ze dat het een moeilijke tocht zal worden. Door de beslissing om ergens onderweg een ‘kortere weg’ te nemen, tekenen ze echter voor één van de meest illustere passages uit de vroege jaren van de ontwikkeling van de Verenigde Staten. In de strip Death Mountains wordt Mary Graves als hoofdpersonage gebruikt. Mary krijgt vijftig jaar na de feiten bezoek van een nazaat van één van de expeditieleden. Die wil opheldering over wat er in die jaren precies gebeurd is. Daarom begin Mary haar vertelling en vertelt ze waarom ze in 1890 voor velen bekend stond als ‘Cannibal Mary’. Haar verhaal gaat in op de beladen thematiek van het menselijke kannibalisme en waar de grens ligt tussen overlevingsdrang en het eten van mensenvlees. Of de leden van de expeditie nu helden zijn of eerder moordenaars is een discussie die in de VS zeker in de jaren na de expeditie hevig gewoed heeft.
Death Mountains is alleszins geen klassieke westernstrip. Scenarist Christophe Bec is duidelijk meer geïnteresseerd in de ambigue moraal van dit verhaal, eerder dan in de specifieke conventies van het westerngenre. Dit tweeluik is andere koek dan de strips die we normaal van Bec kunnen verwachten. Prometheus (met tekenaar Steffano Raffaele) is één van zijn vele succesreeksen, maar de mix van fantasie en mysterie is tekenend voor het gros van zijn oeuvre. Death Mountains leunt veel meer op de geschiedenis en houdt zich zelfs vrij strikt aan de historische bronnen.
De tekenaar van dit tweeluik maakt met Death Mountains dan weer zijn debuut. Daniel Brecht werkt vooral als tekenaar van commerciële opdrachten en illustraties bij handboeken. Echt wild werden wij niet van zijn werk in deze strip, hoewel hij op bepaalde pagina’s wel behoorlijk indrukwekkende landschappen neerzet. Daarin schakelt hij zich met zijn (te) losse realisme in de traditie van tekenaars als Gilles Mezzomo (Luka, Ethan Ringler) of Colin Wilson (Headshot, Point Blank). Toch verloor hij al te vaak de teugels en bleven zijn pagina’s weinig overtuigend met schetsachtige figuren zonder veel decor.
Al bij al zal Death Mountains niet meteen de geschiedenis ingaan als een klassieke strip. Het is verfrissend te zien dat Christophe Bec een ander register aansnijdt en daarbij een wat vergeten episode uit de geschiedenis weer onder de aandacht brengt via een stripverhaal. Toch slagen deze strips er niet in om een onuitwisbare indruk na te laten. Wellicht zullen de albums al snel verdrinken in het overaanbod aan vertaalde strips.
