Erased Tapes Records, 2011
Konkurrent
Wanneer we de sobere, in donkerbruine tinten
gehulde digipak die dit album omhelst openen, zien we het
zinnetje “Created for the documentary film Confluence” staan. Dan
vraagt een mens zich vanzelfsprekend af over welke film het
zinnetje juist spreekt? Het blijkt om een kleinschalige Amerikaanse
productie te gaan, die het verhaal vertelt van vijf mysterieuze
verdwijningen gedurende de periode ’79-’82, in de laagte van de
Lewiston-Clarkson. In die vallei komen twee rivieren samen,
waarnaar de titel (‘confluence’ betekent ‘samenvloeiing’) verwijst.
Van de vijf vermiste lichamen werden er slechts drie teruggevonden.
Alle verdwijningen hebben eenzelfde gemeenschappelijke
verdachte.
Creepy stuff dus, en Broderick mocht zijn
fantasie de vrije loop laten om deze krimi in geluid om te
zetten. En of hij daar in slaagt. De hele soundtrack is
een belichaming van minimalistische, wringende ongemakkelijkheid.
Geen overbodige franjes en tierlantijntjes, maar subtiliteit troef.
Broderick beperkt zijn instrumentarium hoofdzakelijk tot piano,
akoestische en elektrische gitaar en een onvermijdelijke en
alomtegenwoordige viool. Een spaarzaam tikje basdrum, een op de
achtergrond in galm verdrinkende contrabas, en/of wat klaagzang
worden af en toe mee op het podium geroepen, maar aan veel meer dan
dat moet u zich echt niet verwachten, op de vocale opener en
afsluiter na. Het is echter ronduit wonderlijk wat de man met deze
elementen allemaal weet te verwezenlijken.
De jonge componist toont zich een zeldzame meester
in het opbouwen van verschillende lagen. Met een al eeuwenlang niet
meer gehoord inventief gebruik van reverb en
delay, tovert hij met klank, als een goede cameraman met
beeldscherpte. Neem bijvoorbeeld ‘The Last Christmas’: het is een
uitgepuurd solo pianonummer dat opent met een wazig, uitgesmeerd
tapijt van arpeggio’s op piano en afgeknot met een aangehouden
stridente vioolnoot, die de canvas opvult. De (“lead”)
piano verschijnt na enkele seconden terwijl het tapijt langzaam
wordt weggetrokken, waardoor het klavierspel helemaal op de
voorgrond komt. Een halve minuut later horen we de ruimtelijke
opvulling echter al terug verschijnen. We zijn terug af bij het
begin. Het hele nummer duurt nog geen twee minuten, maar het is
verdorie af.
Dat trucje voert Broderick constant ten tonele en
het verveelt nooit. Niet in het minste omdat het eigenlijk alleen
maar opvalt als je er op let, en zelfs dan nog wordt het er alleen
maar indrukwekkender op hoe fijn dit mechanisme afgeregeld is, laat
staan efficiënt. Je beseft pas met wat voor een meesterverteller we
hier te maken hebben als hij op het einde van ‘He Was Inside That
Building’ de spanning tergend traag opbouwt. Broderick speelt
beheerst en laat allerlei componenten met elkaar dialogeren om pas
in het volgende nummer, ‘The Person of Interest’, alle stukken van
de puzzel bij elkaar brengt, tot een pulserende, emotioneel
losgeslagen catharsis.
Na dit hoogtepunt in de spanningsboog, resteren nog
drie nummers, tezamen goed voor een klein kwartiertje, om het
verhaal tot een conclusie te brengen. Een nostalgische
touch lijkt al het voorgaande samen te vatten tot de
essentie, in perspectief te brengen, een plaats in het geheugen en
het leven te geven, en tot slot de weg naar de toekomst vrij te
maken.
Broderick is één van die zeldzame mensen die met
zijn oren ziet, en tengevolge meer lijkt te schilderen met
zijn muziek, dan werkelijk te musiceren. Het doorgronden van ‘Music
for Confluence’, dat ondanks zijn bestaansreden als
beeldondersteunende soundtrack evenzeer volledig op zichzelf staat,
vergt wat tijd: net zoals een spons niet onmiddellijk het water
opzuigt, behoort de luisteraar ook deze muziek de tijd te geven om
alles te laten doordrenken. Maar wie zichzelf deze moeite troost,
wordt beloond met een onderhuidse muzikale thriller, die een
ervaring biedt waar men naar terug blijft willen grijpen. Als
dusdanig is ‘Music for Confluence’ een klein pareltje.
