Dour heeft zo zijn zekerheden. Een daarvan is dat in La Petite Maison steevast spannende, atypische dingen te zien zijn die liefst van al afwijken van platgetreden paden. Neen, dan hebben we het niet over de luchtgitaarcompetitie die daar zondagnacht gehouden werd, maar wel over groepen als Black Mountain.
Hoewel we op plaat niet zo wild worden van deze band, slaagden de Canadezen er met hun onmiskenbare seventiessound moeiteloos in om ons op een uurtje tijd volledig omver te blazen. Alles zat goed tijdens dit concert: van de loeiharde gitaren over de hamerende drums tot de hypnotiserende synths en de bezwerende samenzang (vooral in "Wucan") van Stephen McBean en Amber Webber. Het is vooral die laatste die voor de unieke sound van Black Mountain zorgt, met haar folky stemgeluid dat met evenveel gemak pure razernij als (schijnbaar) zoete lievigheid kan verklanken.
Toch is het niet de schoonheid, maar vooral de in de jaren zeventig gewortelde psychelica, genre Led Zeppelin, Pink Floyd en Black Sabbath, die vanavond het meest aan bod komt, waarbij er een constante onheilspellende sfeer in de lucht hangt. Het verontrustende "Tyrants" laat de gitaren breed uitwaaieren en krijgt halverwege een break mee die regelrecht uit Deep Purples "Child In Time" lijkt te komen, terwijl het verschroeiende "Stormy High" met zijn stampende, dreigende drums en de "whooaa"’s van Webber de tent zonder pardon in brand steekt.
Afsluiter "No Hits" drijft de spanning helemaal ten top: laag na laag wordt de song opgebouwd, terwijl Webber "Lemme holler / Lemme holler / Against the pop star dream" schreeuwt en de sfeer haast ondraaglijk geladen wordt. Er komt echter geen ontlading: de song, en daarmee het optreden, eindigt abrupt. Toch is dit geen anticlimax: het ietwat onafgewerkte gevoel zorgt ervoor dat het optreden blijft nazinderen, ook lang na het verlaten van de tent, en zelfs het festival. Een band die d´t kan veroorzaken, hoort met zekerheid thuis in dit lijstje van hoogtepunten.
