Wanneer een Duyster vogeltje honderduit kwettert en schettert over
een bandje genaamd Local Natives, dan is het niet verbazend dat de
radiominnende zwerm die ze aantrekt, zich massaal naar hun eerste
live-optreden in België begeeft. Resultaat: een overvolle Rotonde
in de Botanique. Op een maandagavond, godbetert. Maar wat hadden
deze volgelingen een overschot van gelijk om daar hun maandagblues
proberen weg te spoelen.
De eersteling van Local Natives, ‘Gorilla Manor’, werd
nogal stiefmoederlijk aan het staartje van 2009 in Europa
uitgebracht en hoestte meteen de vergelijking Fleet Foxes – Arcade
Fire op. Maar laten we eerlijk zijn, grunge zou grunge niet geweest
zijn als enkel Nirvana het octrooi in handen had gehad.
Dus het valt alleen maar aan te moedigen dat er meer bands opkomen
in het genre ‘indie-folk-met-zweverige-zangkoorstemmen’.
Toegegeven, grunge bekt net dat ietsje beter.
Ondanks de gekoesterde en goed getrimde snor en de al goed
opgeschoten baarden hier en daar, lijken deze heren op het podium
nog jonger dan ze effectief zijn. Jonge honden, maar wel bulkend
van het multi-instrumentale talent en de ontembare hang naar
perfectie. Een hemels verbond!
En dan trapten ze hun veroveringsmatch ook nog eens af met het
ritmisch opgefokte ‘Camera Talking’ om meteen daarna in te pikken
met het wondermooie en dankzij Duyster een kleine hit geworden
‘World News’. De manier waarop ze tijdens ‘World News’ en eigenlijk
tijdens zo goed als elk nummer zich in de strijd gooiden, is
tekenend voor hun spelplezier.
De samenzang die op de plaat het doorslaggevende element is om
helemaal op deze heren verliefd te worden, werd live nog eens extra
in de verf gezet. Er werd van leadstem gewisseld tussen Rice,
Taylor en Hayne alsof het kinderliedjes uit het kleuterklasje
betrof. Hamm mocht met zijn basgitaar veilig in de armen geklemd,
altijd voor een streepje backing komen zorgen. Een stem meer of
minder kan nooit kwaad. Hij was overigens ook de vreemde eend in de
bijt, want hij ziet eruit alsof hij op weg was naar een auditie bij
Snoop Dogg maar per ongeluk bij Local Natvies binnenwandelde en er
nooit meer is weggeraakt.
Een van de absolute hoogtepunten in deze set was ‘Shapeshifter’ dat
de ogen in de Rotonde massaal deed sluiten en het kippenvel van de
buur bijna tastbaar maakte. Die andere slag in het van genot
vertrokken aangezicht was – niet te verwonderen – ‘Airplanes’. Het
overvloeien van explosie naar een zee van kalmte en weer terug,
zoals het nummer het dicteert, was perfect beheerst maar
ijzersterk.
Hoewel er nog een nummertje of twee van ‘Gorilla Manor’
onaangeroerd bleef, kozen ze bij hun wederoptreden voor de tweede
cover (na ‘Warning Sign’ van Talking Heads) voor ‘Cecilia’. Ze
deden het zoals het met een goede Simon & Garfunkel-song gedaan
moet worden: akoestisch, gezeten alsof er een kampvuur was om rond
te hangen en niet geheel toonvast.
Een pretentieloze, sympathieke versie die de harten op een geheel
andere manier brak.
De repetitieve mogelijkheden van de plaat gaven de tijd om
ontelbare vergelijkingen uit te smeren, maar live laten ze daartoe
geen enkel gaatje. Local Natives was in de Botanique volledig
zichzelf, de Pearl Jam van het ondefinieerbare muziekgenre is
geboren. Hopelijk weten zij wel ons land vaker te vinden…
Meer afbeeldingen hier
