Legendes zijn onaantastbaar en er bestaat geen twijfel over dat ook
Ian Brown onder die noemer valt, maar eerlijk is eerlijk: een
fantastische livereputatie is iets waar ’the monkey man’ nooit over
beschikt heeft. Zijn niet al te toonvaste stemgeluid is gewoonlijk
de schietschijf in concertreviews.
Een tweede Pavarotti zal hij wel nooit worden – de vraag is
bovendien of we dat wel willen – maar wie deze zomer pakweg La Roux
aan het werk gezien heeft, moet toegeven dat het wat vals zingen
betreft nog binnen de perken bleef in de AB. Bovendien heeft Brown
voldoende allure om met één of twee verkeerde toonladdertjes weg te
komen.
Nochtans blies het Madchestericoon ons niet van bij de start van
onze sokken. Nieuwe nummers en iets oudere songs werden door de –
overigens niet altijd even strakke – begeleidingsband in een
etnisch gekleurd jasje gestoken. Spicy, funky en best wel dansbaar,
maar niet echt dat waar je voor komt wanneer je naar Ian Brown gaat
kijken. Ook ‘Own Brain’ en ‘Crowing Of The Poor’, nochtans meer
typisch Brown klinkend, overtuigden niet geheel.
Na een tijdje werd de lont echter aangestoken. ‘Keep What Ya Got’
toonde King Monkey in opperbeste doen en vanaf dan had hij de smaak
pas echt te pakken, hetgeen ook te horen was aan de vaak grappige
bindteksten waarmee de man op de proppen kwam. Tientallen
jongensdromen (en ik beken, ook meisjesdromen) werden vervuld bij
het horen van ‘Fool’s Gold’ uit Browns Stone Roses-periode. Wie er
bij was, heeft mijn enthousiasme ter plekke kunnen aflezen toen ik
samen met een vriendin besloot Ian te vergezellen op het podium, en
in tegenstelling tot een eerdere ondernemingsgezinde wél de
toestemming daartoe kreeg van Brown himself. Hoera!
Met een niet van zijn gezicht te vagen ‘cool’ zorgde Brown voor een
uitstekend slotstuk. ‘F.E.A.R.’ staat nog steeds als een huis en de
recentere single ‘Stellify’ werd door het lekker enthousiaste
publiek terecht gekroond tot het nieuwste anthem in Browns
repertoire.
Hij kwam een beetje op gang als een diesel, maar niettemin zorgde
Ian Brown voor een mooie avond aan het begin van het nieuwe
concertseizoen. Even dreigden we het woord ‘nostalgisch’ uit de
kast te moeten halen, maar ‘Stellify’ redde de zanger van die
twijfelachtige stempel. En daar zijn we heel blij om.
