Op het lijstje met boeken dat eenieder diende te lezen in 2004, prijkte De schaduw van de wind met stip bovenaan. De in 2002 verschenen roman van Carlos Ruiz Zafón wist in nog geen twee jaar tijd miljoenen exemplaren te verkopen en werd in meer dan dertig talen vertaald. Niet slecht voor een (voormalig) jeudgboekenauteur.
Zafón wist met zijn debuut voor volwassenen dan ook een bijna perfecte bestseller met literaire allures neer te schrijven, de roman die zowel de boekenliefhebber als de pseudo-analfabeet wist aan te spreken. Het boek bewandelde moeiteloos de dunne lijn tussen ernst en pastiche met een mix van magisch-realisme, (gothic) horror, geschiedenis en romantiek, die slechts op het einde kort overpruttelde. Maar wie zover geraakt was, struikelde niet meer over het veeleer zwakke einde, daarvoor had de vakman Zafón de lezer al te sterk in zijn greep.
Zes jaar nadat hij De schaduw van de wind afwerkte, heeft Zafón zijn opvolger klaar. En ook al overheersen opnieuw dezelfde thema’s — onmogelijke liefdes, door waan en ambitie gedreven schrijvers, verdoemde levens, gebroken gezinnen en subsitituut-vaderfiguren — toch doet Zafón beter dan een doorslagje van zijn eerste boek te maken. Uiteraard helpen de terugkerende thema’s samen met herkenningspunten Barcelona en het Kerkhof der Vergeten Boeken de lezer in het verhaal te stappen, maar Zafón is intelligent genoeg om het over een andere boeg te gooien.
Ditmaal is het geen zoektocht naar een verloren gewaande auteur die het verhaal voortstuwt maar de schrijver zelf die in het middelpunt staat. De ambitieuze jonge reporter David Martín krijgt de kans om voor zijn krant een eerste pulpverhaal te schrijven en ziet zichzelf binnen de kortste keren gepromoveerd tot vaste romancier. Een mysterieuze fan volgt van dan af zijn doen en laten en contacteert hem met het lucratieve aanbod om een allesbepalende roman te schrijven met als enige voorwaarde dat hij alle rechten zal afstaan.
Naarmate het verhaal vordert, blijkt er uiteraard steeds meer aan de hand te zijn en stapelen de schijnbare toevalligheden zich steeds verder op. Martín blijkt niet de eerste auteur te zijn die door de geheimzinnige schrijver gecontacteerd was, terwijl de echo’s van diens leven steeds luider weerklinken in het zijne. In een poging te achterhalen wat met zijn voorganger gebeurd is, daalt Martín steeds dieper in de duisternis af en rijst de vraag of hij zijn ziel niet heeft verkocht.
Net als in De schaduw van de wind wordt de zoektocht naar de waarheid gekoppeld aan occulte verwijzingen, romantische intriges die oude vriendschappen in gevaar brengen en bedreigingen van mannen met macht, voor wie een mensenleven geen stuiver waard is. Maar Zafóns helden staan er nooit alleen voor; ook ditmaal wordt het hoofdpersonage bijgestaan door vrienden uit onverwachte hoek, waarbij een hint naar het twintig jaar later in de tijd gesitueerde De schaduw van de wind geloofwaardig in het verhaal verwerkt wordt.
Een opvolger neerpennen van een succesvolle roman is geen sinecure, laat staan als je besloten hebt van je tweede roman niets minder dan een prequel op je succesverhaal te maken. Maar Zafón heeft de uitdaging aangenomen en zichzelf overtroffen. Grootse literatuur is het nog steeds niet, maar Het spel van de engel voelt ondanks zijn magisch-realistische sfeer geloofwaardiger aan dan zijn debuut. De verwachtingen voor de beloofde twee volgende delen van de tetralogie zijn bij deze gestegen.
