Dagelijks gaan in Europa tienduizend stuks bagage van vliegtuigpassagiers verloren, zo liet de Europese Commissaris voor Vervoer onlangs becijferen. Vlijmscherp satiricus, columnist, televisiemaker en fulltime sympathieke peer Patrick De Witte aka (pdw) heeft een filterdun — het leest als een Japanse kogeltrein en u heeft het tussen twee smeerbeurten aan uw favoriete Costa uit — maar uitermate geestig boekje over de kwelling van het reizen geschreven.
Het is misschien een verkeerde indruk maar een jaar of tien geleden zakte het klootjesvolk, in zijn all-informule veilig afgeschermd van de schrijnende lokale armoede, en masse af naar de Dominicaanse Republiek (steevast de "Dominicaanse" genoemd). Nu lijkt het of dat slag toerist zelfs voor een reis naar Dubaï, Shangaï of surfen op Bali de hand niet meer omdraait en elke student voelt zich blijkbaar mislukt als hij niet driemaal rond de wereld is gereisd.
Voor wie echter meewarig het reisgedoe aanstaart, is (pdw)’s werkje Blijf thuis! ideaal leesvoer.
Met de spitsvondigheid en het cynisme van een Blackadder op oorlogspad en in zwierig Nederlands fileert hij de doorsnee vakantieganger en zijn besognes. Weerzinwekkende vakantieoutfits (driekwartbroeken, geruite hemdjes, reetveters), de monokini ("Voor iedere pronte, fraai gevormde naakte boezem die het gezichtveld kruist, passeren er een dozijn boezems waarbij een min of meer esthetisch aangelegd mens op slag denkt: ik heb al sumoworstelaars met mooiere tieten gezien"), de narigheid van luchthavens en vliegreizen, de Basil Fawlty’s in de horeca, afstompende hotelanimatie, de bekommernis van de gemiddelde Vlaam over het eten en het weer, ongedierte met Schwarzenegger-proporties, vakantiebrochures als boerenbedrog, ze worden allemaal vakkundig door de mangel gehaald. Hilarisch is bijvoorbeeld (pdw)’s hebbelijkheid om de fatso’s aan het lopend buffet te becommentariëren. We hebben gehuild van het lachen.
Een man als (pdw) die zweert bij de wijze woorden van de controversiële standupper Bill Hicks ("We’re a virus with shoes") onttrekt zich ook niet aan zelfspot en hij doorspekt zijn relaas met anekdotes uit zijn eigen leven: beschrijvingen van zijn ervaring met een al te ijverige Britse douanier op zoek naar drugs of zijn echec om een Hollandse binnen te draaien zijn meesterlijk. U leert hoe hij komaf maakt met leurders van namaakhorloges. Lees hoe het voelt om als BV op de vakantiestek herkend te worden of wat een verblijf op een toeristenval als Lanzarote (met als vakantieslogan "Vulkaanas-Duitsers-Wind-Kakkerlakken") kan betekenen en u zal schaamteloos schaterlachen.
Blijf thuis! staat vol uitgekookte vergelijkingen (nog eerder zal Ozzy Osbourne secretaris-generaal van de NAVO worden, dan dat de auteur met zijn zoon naar diens vakantieliefje uit Bremen zal rijden) en op de laatste bladzijden is het eventjes lekker filosofisch doorzakken: "Waarom verwachten we eigenlijk, nee eisen we ieder jaar weer dat iedere dag van onze vakantie ons vierentwintig uur per dag onversneden geluk bezorgt?". De schrijver wijst er fijntjes op dat het leven zich in een leeg universum afspeelt, doelloos en puur toeval is en dat het geluk an sich absoluut niet bestaat.
"Als we er dieper over nadenken komen we al snel tot de conclusie dat gewoon thuisblijven waarschijnlijk de goedkoopste, veiligste en veruit beste optie is", besluit de auteur.
Het beginmotto van het kleinood is afkomstig van de 17de eeuwse Franse filosoof Blaise Pascal: "Alle miserie in de wereld is te wijten aan het feit dat mensen niet gewoon thuis kunnen blijven". Daar valt weinig aan toe te voegen. Velen reizen uit een zucht naar avontuur en kicks, maar wij houden ons aan de wijze woorden van Hergé : "Les grandes aventures sont intérieures". Echte avonturen zijn psychologisch van aard en ze gaan dus over de vraag: wat te doen bij hindernissen of veranderingen in het leven?
"Every Day Should Be A Holiday", wisten The Dandy Warhols al, ga weg met uw reisbrochures en backpacks.
