De Franse filosoof, bibliothecaris, pervert en mediëvist Jean Bataille heeft een blijvende indruk nagelaten op de Franse intellectuele wereld na Wereldoorlog II. Zijn fascinatie voor onder meer mysticisme, erotisme en Nietzsche zou zijn weg vinden naar de werken van Jacques Lacan, Michel Foucault en Jacques Derrida. In de muziekwereld is niemand minder dan John Zorn geïntrigeerd geraakt door het werk van de Fransman.
Ook het Amerikaanse folk/black/avant garde-gegeven L’Acéphale (van het Grieks "hoofdloos") haalde zijn inspiratie bij Bataille — de groepsnaam verwijst naar het geheime genootschap dat Bataille oprichtte. L’Acéphale ziet zichzelf als meer dan zomaar een muziekgroep en maakt meteen duidelijk dat de achterliggende ideeën net zo belangrijk zijn als het medium waarmee deze doorgegeven worden, in casu de muziek zelf.
Het uitgesponnen "Vainamoinen Nacht" is geïnspireerd door het Finse epos "Kalevala" en zijn hoofdpersonage Väinämöinen. Hoewel het epos uit niet minder dan vijftig gezangen bestaat, zweert het nummer bij een ambient-opbouw waarin het koorgezang grotendeels naar de achtergrond verbannen wordt. De intrigerende opbouw van nauwelijks uitgewerkte klanken en hoorbare maar veraf gelegen stemmen creëert een spookwereld die finaal eindigt in een enkele stem.
Het heidense "Hitori Bon Odori" ontstond als een eerbetoon aan "schreeuwende filosoof" Kazuki Tomokawa, en weet treffend de primaire schoonheid van diens nummers op te roepen. Het nummer koppelt een militaire marsdrum aan Tibetaanse zangen en voegt subtiel extra klanken toe opdat het de volle acht minuten zou blijven beklijven. Pas met "A Burned Village" komt de eerste black metal song pur sang aan bod. Maar ook hier wordt de snelheid ingeruild voor een atmosferische aanpak waarbij vooral de drums voor repetitieve onderbouw verantwoordelijk zijn.
Ook "From a Miserable Abode (alt mix)" grijpt terug naar een black metal-context maar verloochent tezelfdertijd zijn avant-garde-inslag niet. Hierdoor ontstaat een vreemde draaikolk van klanken en ideeën die tijd vraagt. In essentie is het nummer namelijk een sonische storm die de luisteraar net geen twintig minuten met zich meesleurt en deze dwingt om een positie te kiezen: is de mix van slepende drone-geïnspireerde black metal en Tibetaanse hoorns een geïnspireerd experiment of een mislukt elitair probeersel dat onder zijn eigen gewichtdoenerij bezwijkt en nodeloos lang de Tibetaanse hoorns (tien minuten ongeveer) alleen laat weerklinken?
Wie door de voorbije songs niet afgeschrikt is, kan zich wagen aan "Sleep Has His House", een gedurfde cover van Current 93’s klassieker waarbij de harmoniumdrones gereduceerd worden tot scherpslijpende geluiden en Einsturzende Neubautenwaardige pompende metalen baslijnen waarbinnen het gedeclameerde gezang dreigt te verzuipen. Hoewel het nummer nergens de gekmakende impact van het origineel heeft, weet het vooralsnog zijn mannetje te staan. Net als Sunn O))) weet L’ Acéphale het gegeven gitaardrone om te buigen tot een beklemmend gegeven, zonder laatstgenoemde te kopiëren.
Afsluiter "Nothing Is True, Everything Is Permitted" laat tenslotte drieëntwintig minuten lang kregelige klanken op elkaar botsen en creëert aldus een laag white noise die pas na een tiental minuten teruggefloten wordt door een akoestische gitaar en drum. Net wanneer het nummer zelfs voor hardleerse noise-liefhebbers dreigt te verzanden in ongeïnspireerd geruis weet L’Acéphale de juiste elementen toe te voegen die de song zijn bestaansrecht en plaats op dit album erkennen.
Hoewel L’ Acéphale ontstond als een black metalband valt daar op deze tweede release nauwelijks iets van te bespeuren. De anderhalve metaltrack die bovendien op de plaat te horen valt, behoort bovendien tot het minst geslaagde op het album. L’ Acéphale boeit oneindig meer wanneer hij zich vergrijpt aan allerhande soundscapes en sonische escapades. In welke mate de geest van Bataille doorheen de plaat zweeft, blijft voer voor speculatie maar de band heeft met hem alvast de durf om buiten het gekende te treden, gemeen.
