Island, 2008
In tegenstelling tot voor een miljoen landgenoten, behoorden
talentenjachten en zangwedstrijden nooit tot de uitverkoren
televisiecultuur ten huize De Moor. Eens goed lachen, al dan niet
met een blos van plaatsvervangende schaamte op de wangen, dat zeker
en vast, maar genieten of meeleven? Dat nooit! Wanneer dus plots
een onbekend zangeresje als Kerli Kõiv ons probeert te verleiden
met een palmares waarop goud staat in Fizz Superstar (de Baltische
Idool) en zilver in Eurolaul (de Estse Eurosong-preselecties), dan
zijn wij niet zomaar bij voorbaat onder de indruk.
Van dat Idool- en Eurosongverleden is gelukkig niets te horen op
‘Walking On Air’, de eerste internationale single van Kerli. Deze
onmogelijk voorspelbaar te noemen popsong lijkt door de gezochte
infantiele accenten aanvankelijk wel met zichzelf te lachen, maar
al snel glijdt de kindermobielsample over in triphop en in een
hommage aan Björk. Het
is amusant, het is catchy, maar het is ook meer dan dat.
Is dit de intrigerende introductie tot een nieuwe creatieve,
commerciële geest?
Kerli heeft niet meteen de meest volle stem, maar slaagt er toch in
deze goed tot haar recht te laten komen in onderkoelde sferen. Ook
wanneer ze op haar debuutplaat buiten de lijntjes kleurt, komt ze
tot de beste resultaten. In de barokke titeltrack ‘Love Is Dead’
ontdoet ze niet alleen Evanescence van de zwarte make-up. Onderweg
neemt ze ook nog een snuif Placebo en – alweer – Björk mee, want de
aandachtige luisteraar zal in de strofen ongetwijfeld een zweem
‘Army Of Me’ herkennen.
Ook rond ‘Bulletproof’ hangt een donkere mist. Deze gothic
popballade wisselt in zijn klaagzang een ingetogen uitrimpelende
dreiging af met theatraal opgezwollen refreinen. Dit werken met
contrasten zorgt er overigens voor dat nog meer songs niet
verzinken in clichés. Zo maakt ook het spel tussen pastorale
zweverigheid en glazige rock van afsluiter ‘Fragile’ een
interessant wiegelied. Stuk voor stuk zijn dit alternatieve
popnummers waar menig Stubru-luisteraar duimen en vingers zal bij
aflikken.
Marketing is echter een vuil beest, en gezien haar achtergrond was
het duidelijk dat Kerli’s debuutalbum voornamelijk bedoeld is om de
hitparades te bestormen. Voor het grootste deel is het album dan
ook gevuld met complexloze pop, die bij momenten walgelijk goed en
onweerstaanbaar klinkt. ‘The Creationist’ bijvoorbeeld, is een
moordend aanstekelijk deuntje dat zijn positieve levensboodschap
(‘Life is my creation, is my creation. Imagination is
my defence and I’ll keep walking when skies are grey.
Whatever happened, it’s meant that way’) uitdraagt als een
21e-eeuwse rattenvanger van Hamelen. En hoewel de
lyrics bol van de clichés staan, toont Kõiv op ‘Butterfly
Cry’ dat ze ook de klassieke orkestrale ballade aankan.
Een simpel rekensommetje leert ons dat ‘Love Is Dead’ nu al meer
karaktervolle creaties telt dan de gemiddelde popplaat. Toch is de
balans niet helemaal positief, want al het goede wordt voor een
stuk overschaduwd door enkele beschamend slechte songs. Uit de
opgejutte punkpop van ‘I Want Nothing’ valt nog een fikse dosis
hersenloos amusement te puren, maar het blijft niet ‘goed fout’
gaan. Het ronduit stupide aftelrijmpje ‘Creepshow’ tovert uit een
obscuur verleden B*Witched weer tot leven, niet meteen wat wij
verstaan onder een geslaagde knipoog naar de nineties. En
dan zijn er nog het clichématige ‘Beautiful Day’ en de pijnlijke
reggaeflirt ‘Up Up Up’, twee ondingen die nauwelijks het niveau
halen van een b-kantje van Natasha Bedingfield en aankomen als
fletse slagen in het gezicht van wie het album aanschafte omwille
van die avontuurlijke single…
Deze uitschuivers halen de flow uit een plaat die nochtans
zoveel potentieel toont. Toch gunnen we Kerli het voordeel van de
twijfel en klasseren we de bloopers nog als beginnersfoutjes. Een
tweede plaat zal deze dame maken of kraken. De geruchten dat onder
meer Tricky daar momenteel mee aan het prutsen is, maakt dat we
voorlopig toch gokken op de eerste optie.
