Goed nieuws voor alle Babyshamblesfans: na het meer dan behoorlijke Shotter’s Nation uit 2007 brengt Pete Doherty een soloalbum uit. Een titel is er voorlopig nog niet, maar de releasedatum is al bekend: 9 maart. Een week eerder, op 2 maart, zal de eerste single uit Doherty’s album verschijnen, getiteld ‘Last Of The English Roses’.
Doherty’s plaat werd opgenomen in de Olympic Studios in Londen en geproducet door Stephen Street, die eerder met Blur en The Smiths heeft samengewerkt. Het mag dan wel een soloalbum zijn, toch heeft de Babyshambles-frontman niet alles in z’n uppie gedaan. Voor de gitaarpartijen van zowat alle nummers behalve ‘Broken Love Song’ huurde hij ex-Blur-en-toch-weer-Blur-gitarist Graham Coxon in, wat leidde tot een nieuwe vriendschap.
Als we Coxon mogen geloven, lijkt het de goede kant uit de gaan met ons aller Pete: “Ik heb me meermaals aan hem geërgerd omdat hij zijn talent vergooit, maar hij grijpt ook kansen en komt met goede ideeën af. Daar is deze plaat een bewijs van.” Coxon noemt Doherty ongegeneerd een “scumbag magnet”, maar geeft ook toe dat hij echt geraakt wordt door zijn “veelbelovende nummers”. Pete’s commentaar op de samenwerking is simpeler: “Graham Coxon’s an amazing fella.”
Op ‘Sheepskin Tearaway’ is de stem van Dot Allison te horen, maar ook Babyshambles-kameraden Mik Whitnall, Adam Ficek en Drew McConnell hebben meegespeeld op de plaat, waardoor je zou denken dat het geheel pretty babyshamblish zal klinken. NME ontkent dit echter: “The bulk of it sees an atmospheric mix of acoustic guitar and strings set a keynote of tenderness and mystery – far away from the frenetic ‘Shamble-ness of ‘Fuck Forever’, ‘Pipedown’, ‘Delivery' and the like.” Bovendien worden er invloeden genoemd als Gorillaz, The Coral en – nee zeg! – Blur, maar ook ouder werk als The La’s en Bob Dylan.
Op de NME Office Blog staat een omschrijving van elke track – de titels klinken Doherty-gewijs weer lekker poëtisch -, om ons een idee te geven wat we van de plaat mogen verwachten. Pete Doherty zelf omschrijft het soloalbum als “an introverted, self-contained snapshot of a time capturing four weeks of my life." Verder verwacht hij geen hoge verkoopcijfers; als iedereen het maar mooi vindt.
