Lap, heeft Allison Goldfrapp net een plaat gemaakt die baadt in de loomheid van een zonovergoten zomerdag, dan moeten de wolken het net nu begeven. Haar hele optreden lang zal het vervelend druppelen: niet genoeg om het op een lopen te zetten, te veel om niet weg te moeten duiken onder een regenjas. Het fnuikt een optreden dat in betere omstandigheden bloedmooi had kunnen zijn.
In artikels over Goldfrapp is het woord “diva” bijna onvermijdelijk geworden, en ook vandaag ontsnappen we er niet aan. Mevrouw laat het publiek rustig op zich wachten en begint zo’n twintig minuten te laat aan haar set. Op dezelfde langzaamaan-vibe gaat ook het optreden zelf van start.
Afgelopen lente verraste de artieste immers met Seventh Tree, een elegische plaat die komaf maakte met de disco-invloeden van voorgangers Black Cherry en Supernature. Onder het motto “wit is altijd schoon” begint de volledig in het wit gehulde band dan ook met de etherische geluiden van songs als een wondermooi gebracht “A&E”, waarin La Goldfrapp haar onwezenlijk hoge stem meteen eens goed mag opentrekken. Ook “Little Bird” zweeft en zucht zomers. Even lijkt het alsof haar vorige twee platen niet meer dan een accident de parcours waren; liever grijpt ze terug naar het al even elegische debuut Felt Mountain van waarop ze nog eens “Utopia” bovenhaalt.
Tot het in de laatste helft dan toch de beurt is aan de discostompers. “Number One” heupwiegt nog zwoel, “Ooh La La” beukt en walst, maar het is met het afsluitende “Train” dat de polonaise helemaal wordt ingezet. Dàn slaagt het publiek er wel in om de regen even te vergeten.
Goldfrapp had het niet gemakkelijk in de worsteling met de regen en de echte vonk ontbrak dan ook wat. Dat is jammer, want in zijn beste momenten liet dit concert vermoeden dat dit de ideale soundtrack had kunnen zijn bij een zwoele zomernacht. De weergoden in een nukkig juli waren het idee helaas duidelijk minder genegen dan wij.
