Dat de Domino-programmatie meer inhoudt dan wat hippe folkgroepen zou voor iedereen die de voorbije dagen in de Brusselse muziektempel neerstreek, wel duidelijk mogen zijn. Na de moderne urbane klanken van dubstep dit weekend, is het nu de beurt aan hiphop.
Met Busdriver en Antipop Consortium heeft de AB niet minder dan twee ronkende namen weten te strikken. De eerste heeft al enkele uitstekende soloalbums op zijn naam staan, terwijl de tweede na zes jaar eindelijk opnieuw samen op een podium staan. Beide groepen staan er bovendien om bekend dat ze hiphop naar een nieuw niveau brengen zonder zich te verliezen in de bleke jongens avanthop die ondermeer cLOUDDEAD kenmerkt. Deze maal vult de AB zich dus eens niet met wereldwijze jongens en meisjes, maar wel met B-boys and -girls.
Busdriver doet het helemaal alleen. Zoals alle mc’s wil ook hij een party starten, maar waar de doorsnee rapper niet verder geraakt dan wat opruiende “yo’s” schaamt Busdriver er zich niet voor om een feesthoedje op te zetten en enkele kitscherige slingers boven te halen, “It’s my birthday man” (al zal hij dat twee seconden later weer ontkennen). Humor en zelfspot zijn naast een frenetieke manier van rappen (het lijkt wel een spervuur van woorden) dan ook de elementen die hem binnen een wereld die aaneenhangt van de stoere poses, onderscheiden van het peloton.
Ondanks alle applaus dat hem te beurt valt, wordt het snel duidelijk dat het gros van het publiek voor Antipop Consortium naar de AB is afgezakt. De groep stond een kleine zes jaar nog in de kleine Club maar weet nu de ABBox aardig te vullen. Niet slecht voor een trio mc’s dat na jaren inactiviteit de microfoon terug opgeraapt heeft. De bekendste van het kwartet (drie mc’s en producer E. Blaize, al zijn ze live tegenwoordig met vijf) is uiteraard Beans, die na de split voor zichzelf een naam wist te maken.
Geen wonder dus dat een aantal nummers door hem gedragen worden (zeker live blijft hij de sterkste mc) en dat ook zijn nieuwe soloplaat Guttermouth aan bod komt. Dat meer dan de helft van de nummers pas op de volgende plaat zullen verschijnen, deert overigens niemand. Hier speelt de herkenningsfactor duidelijk maar een kleine rol. De hit van de avond is evenwel het legendarische “Ping Pong” uit Arrythmia, dat als geen ander weet weer te geven waar Antipop Consortium voor staat. Hoezeer de mc’s zelf ook in de hiphop mogen staan, getuige onder meer een indrukwekkende free style van High Priest, kan de electro-invloed op de muziek niet ontkend worden.
Jammer genoeg weet Antipop Consortium in de eerste helft van de set te weinig een evenwicht te vinden tussen de bezwerende instrumentale nummers en deze waar de nadruk op de vocale kwaliteiten ligt. Hoe knap de electro-tracks ook zijn, het te grillige afwisselen tussen rappen en introvert knopjes draaien haalt de vaart uit het optreden. Na een klein half uurtje lijken de mc’s het gelukkig ook te beseffen. In het bijzonder M. Sayid ontpopt zich tot publieksmenner zonder weerga, en laat de vlam vooralsnog in de pan slaan. Een slordig anderhalf uur later houdt de groep het — alle geschreeuw om bissen ten spijt — evenwel voor bekeken.
Domino heeft als doel gevestigde waarden en onbekend talent een kans te geven. Deze avond belicht het een genre dat nog te vaak stiefmoederlijk behandeld wordt door een grote schare muziekliefhebbers. Uiteraard zit er veel kaf tussen het koren en zijn sommige hiphopshows van een bedroevend lage kwaliteit, zelfs als het om grote namen gaat. Busdriver en Antipop Consortium bewijzen echter opnieuw dat het ook anders kan. Hiphop kan nog steeds boeiend klinken, alleen moeten zowel de mc’s als het publiek bereid zijn hun oogkleppen neer te leggen. En dat is deze avond duidelijk het geval.
