enola maakt er geen geheim van hoog op te lopen met de sympathieke
muziektempel De Kreun in hartje Kortrijk. In een uithoek van het
land vaart deze West-Vlaamse concertprogrammator koppig een
eigenzinnige koers. Een aanpak die loont: muzikale fijnproevers
weten dat ze de Kreun-kalender best niet uit het oog verliezen.
Helaas kan De Kreun, ondanks de verhuizing van Bissegem naar
downtown K-town, niet bogen op een strategische ligging
zoals bijvoorbeeld de Brusselse muziekhuizen. Sommige acts krijgen
daarom niet de bezoekersaantallen die ze verdienen. Die bedenking
konden we zaterdagavond niet van ons afschudden met een bescheiden
opkomst van naar schatting een veertigtal mensen. En dat voor Polar
Bear, een boeiende band van wie de melodieuze jazz verre van
hermetisch of intellectualistisch klinkt en die bovendien in 2005
met zijn uitstekende ‘Held on the Tips of Fingers’ genomineerd was
voor de prestigieuze Mercury Prize. Een van de groepsleden, John
Burton, maakt als Leafcutter John bovendien
spannende, abstracte elektronica (luister naar zijn plaat ‘The
Housebound Spirit’). Op zijn vierde en jongste album, ‘The Forest
and the Sea’, pakte hij uit met door elektronica gestutte
folksongs.
Die aanpak domineerde ook de korte set die Burton bracht. Met een
akoestische gitaar op schoot en een Macintosh op tafel toonde hij
zich een singer-songwriter van de eenentwintigste eeuw. Gitaar- en
zanglijnen werden in realtime gesampled, bewerkt en deden in
uitgesponnen loops dienst als bouwstenen voor de liedjes. Door de
bank genomen slaagde Leafcutter erin om zijn composities boeiend te
houden, maar hij reed geen foutloos parcours. De onderlegde
elektronicafreak – Burton schrijft zelf muzieksoftware en geeft
lezingen aan Britse universiteiten – beschikt over een goed
stemgeluid dat hij niet noodgedwongen onder effecten moet
wegmoffelen en speelt in wezen eenvoudige, maar doeltreffende
songs. Dat bleek nog het meest toen hij afsloot met ‘Let it Begin’
en ‘Now’, twee liedjes uit zijn laatste plaat. Zoals de albumtitel
al suggereert, is het bos de setting van het verhaal, waarin twee
mensen verloren lopen, tot ze uiteindelijk de zee bereiken.
“You are an animal now”, zong Leafcutter vol melancholie
waarmee het bitterzoete sprookje en zijn mini-optreden een einde
kenden.
Polar Bear is een Londens kwintet rond drummer
Sebastian Rochford, die ook wel met Acoustic Ladyland en de
rockgroep Menlo Park het podium beklimt. Twee tenorsaxofonisten,
een bassist en Leafcutter John spelen composities van zijn hand.
Intussen heeft de band twee albums op haar conto en binnenkort
verschijnt nieuw werk van de Britten. De jazz van Polar Bear is
warm en bevattelijk door de aanstekelijke, groovende melodieën en
door de rechttoe rechtaan aanpak van de band. Geen ellenlange
solo’s of technische hoogstandjes voor deze jongens die met een
rockattitude tegen jazz aankijken. Dat leverde voor de oren een
interessante reeks nummers op, maar de band leek nooit echt los te
komen. De bijna ziekelijke verlegenheid van frontman Rochford (die
volgens ons in dezelfde kappersstoel plaatsneemt als King Buzzo van
The Melvins) zorgde alvast voor weinig, laat staan vlot contact met
het al karig opgekomen publiek. Gelukkig was de interactie met zijn
drumstel een stuk indrukwekkender. Verder hoorden we soepel
samenspel en enkele interessante, meer experimentele passages met
beperkte bezetting, tot de rest van de band opnieuw inviel.
Aandoenlijk was het grapje dat Rochford ten beste gaf. Even
vreesden we dat de brave man zichzelf aan het vastrijden was met
een uitweiding over ‘de liefde’. “Het volgende nummer gaat over de
liefde”, prevelde hij zachtjes. “Het heet ‘Oh babe’.” En na een
korte pauze. “No, that’s a joke. It’s called ‘Tom Loves Alice
Loves Tom’.” Toen de band van het podium was verdwenen en het
publiek om meer vroeg, kwam hij nog even verontschuldigend zeggen
dat bisnummers geen optie waren “because of the curfew”.
Onderhoudend maar afstandelijk optreden van een band die we meer
fans toewensen. En voor Rochford: een assertiviteitstraining!
