Dook er vroeger al eens een antiheld op in een stripverhaal, met De Avonturen Van Anton Dingeman krijgen we voor het eerst sinds papa Snoek midden twintigste eeuw nog eens heerlijke nonsens rond een burgermannetje voorgeschoteld. Bovendien overstijgt dit album het niveau van de gagstrip moeiteloos.
"Het Leven Zoals Het Is: Strontvervelend", het zou een prima alternatieve titel zijn voor dit nieuwe album rond Anton Dingeman. Sinds vijf jaar verschijnen de strips rond deze gemeenteambtenaar in het Nederlandse dagblad Trouw. Tijd voor een nieuwe bundel, dacht iemand bij Uitgeverij De Harmonie eerder dit jaar en daar kunnen wij, die met een dagbladhandelaar opgescheept zitten die bij het horen van "Trouw" vooral een wazige blik in de ogen krijgt, alleen maar blij mee zijn.
Avonturen verzinnen rond superhelden, er is geen kunst meer aan. De held host van het ene avontuur naar het andere en geen uitdaging is te heet of te zwaar of onze papieren god weet er wel weg mee. Als lezer lig je echter dood van verveling in de sofa na het album met een laatste krachtinspanning richting open haard geflikkerd te hebben. Een grotere uitdaging is het maken van boeiende verhalen rond nobodies. Uiteraard zijn helden als pakweg Corto Maltese en Nestor Burma nodig, maar die zijn dan ook van het type dat al eens een moment van vertwijfeling meemaakt en daardoor een heel stuk aan menselijkheid wint. Pieter Geenen trekt met zijn Anton Dingeman deze lijn nog verder door en voert een absoluut saaie burgerman op als ultieme anti-held.
"Er gebeurt niets en toch grijpt het je aan," zegt het hoofdpersonage op de cover van De Avonturen van Anton Dingeman. Die zin vat het album zo’n beetje samen: Dingeman staat op, gaat werken, zit op de bank naar teevee te kijken en gaat slapen. Tussendoor droomt de 47- jarige gemeente-ambtenaar van een groots en meeslepend leven, doch tevergeefs. Al lijkt hij er zelf vrede mee genomen te hebben dat het leven niet geworden is wat het had kunnen zijn. ’s Nachts in een droom met een oplossing op de proppen komen voor het probleem van de Amerikaanse ondervragingstechnieken annex martelpraktijken in Irak is ook al heel wat, om een voorbeeld aan te halen van hoe Dingeman zichzelf toch een rol toebedeelt in het wereldgebeuren.
Het blijkt vooral kleinschalig geluk te zijn waar Dingeman op teert en over bericht in zijn dagboek en dat maakt de sterkte van de strip uit. Het is moeilijk een grijns te onderdrukken als je leest hoe een liefdesfilm op de buis voor Dingemans en zijn partner Inez aanleiding is voor allerlei doemscenario’s over hun eigen relatie of een middagje shoppen met zijn puberende nichtje hem het soort voldoening schenkt dat meestal voor puberende meisjes voorbehouden is.
Hoe saai zijn leven ook is, de burgerman Dingeman fascineert de lezer mateloos, niet alleen tijdens pijnlijk herkenbare momenten over collega’s en hun eeuwig gemelk over hun kroost, maar ook als hij vertelt over de paranoia die zijn bejaarde buren in de greep heeft of hoe je bewust een rol kan spelen in de geschiedenis van de mensheid (het is heus niet moeilijk en best eens het proberen waard!). Al is hij een anti-held, Dingeman is het soort fictiefiguur dat je op een sokkel wilt plaatsen. Of, als dat niet mogelijk is, zo lang mogelijk koesteren en hopen dat hij nog veel saaie avonturen mag beleven alvorens je er genoeg van hebt.
