In tijden waarin de Aguilera’s, de Natalia’s en de Belle
Perez’en heersen, bestaan er gelukkig nog acts die meer in hun
muziek willen steken dan voorspelbare structuren en oppervlakkige
teksten. Het Vlaams-Brabantse The Sedan Vault heeft met Mardi Gras of the Sisypha een
sterke debuutplaat uit, waarop hun liefde voor ideeën en concepten
vrij spel krijgt. Innovating indierock / postcore that switches
from melody to clever noise in a split second, lazen we in hun
bio en daar is geen woord van gelogen. Na hun concert op Dour
schoven we bij de band aan tafel voor een gesprekje over de
Belgische undergroundscène en hun voorliefde voor muziek die meer
is dan enkel het sonische.
Kabbelend riviertje
enola: Mijn research heeft de ontdekking opgeleverd dat er drie
Meeuwissen in The Sedan Vault zitten. Wat is jullie relatie
precies?
Marius: Wij zijn broers.
enola: Alledrie?
Marius: Ja. Enkel onze drummer, Johan Buyle, is geen
familie.
enola: Hoe is de band dan ontstaan? Op een
familiefeestje?
Marius: Nee, zo is het niet gegaan. Zanger Rutger is
beginnen te spelen met onze drummer in de rockgroep Killjoy.
Daaruit zijn in de loop der jaren steeds meer mensen weggevallen.
Uiteindelijk is het middelpunt naar ons huis verschoven.
enola: Jullie hebben al met andere acts aan Humo’s Rock Rally
meegedaan. Waar ligt jullie muzikale achtergrond op stilistisch
vlak?
Marius:Onze stijl is heel erg veranderd. Wat we vroeger
deden, was veel minder gecontroleerd dan nu. We speelden toen maar
wat, zonder een vooropgesteld doel voor ogen te hebben. The Sedan
Vault moest en zou wat dat betreft een breukvlak zijn met het
verleden, een nieuw muzikaal hoofdstuk. We proberen nu meer met
onze ogen dicht te spelen, maar met in het achterhoofd een
richting. Er komt meer focus en precisie bij kijken. Waar we
vroeger als een kabbelend riviertje de weg van de muziek volgden,
proberen we die nu in een andere richting te jagen.
enola: In Kortrijk zie je een bloeiende undergroundscène met bands
als Hitch en Amenra. Jullie komen uit Sterrebeek.
Manifesteert zich daar een gelijkaardig fenomeen?
Rutger: Wij komen uit het Leuvense en we spelen er dan ook
regelmatig. Daar heb je een bloeiende scène rond het label
Funtime-Records, met vooral Soon en Cornflames als
uitschieters.
Marius: Ik vind het undergroundfenomeen in Vlaanderen niet
zo locatiegebonden en daarom is het ook niet zo interessant om het
op die manier te benaderen. Het is beter om de underground met
categorieën te benaderen die ertoe doen, sfeer en geluid
bijvoorbeeld. Bands als The Hickey Underworld, Officer Jones and His Patrol Car
Problems, Soon en wij: daarbij gaat het telkens om een
gelijkaardig undergroundgeluid. Wij beperken ons ook niet tot één
regio.
Momenten en coole thema’s
enola: In recensies worden jullie constant vergeleken met
The Mars Volta en At The Drive-In. Bij welke band sluiten
jullie nu het meest aan?
Fré We leunen het dichtst aan bij At The Drive-In, omdat
je bij ons niet de latin-invloeden vindt die de huidige The Mars
Volta zo typeren. Ze worden niet voor niets ‘Ennio Morricone op
gitaar’ genoemd. Er zitten zoveel andere elementen in onze plaat
die niets met die twee bands te maken hebben. Maar we willen
hiermee niet ontkennen dat beide bands steeds een grote indruk op
ons nagelaten hebben. De drive in hun muziek is zo
krachtig.
Marius: Niet alleen hun drive; het is zo dat The Mars
Volta en John Frusciante’s soloprojecten op een speciale manier
muziek maken. Zij houden zich niet bezig met conventionele
structuren en catchy melodieën die een groot publiek kunnen
bereiken. Zij werken eerder allerhande coole thema’s uit en
proberen zo ‘momenten’ te creëren. Hun manier van werken heeft onze
horizon zienderogen verbreed.
enola: De titel van de plaat is nogal pompeus en de hoesfoto is
een onderdeel van een puzzel ontworpen door Erik Valenteyn. In die
context sluiten jullie inderdaad meer aan bij bands als The Mars
Volta en Pink Floyd.
Rutger: Klopt. We moesten een plaat hebben die iets
vertelde, van A tot Z. Een die je van begin tot einde speelt, en
geen collectie voorgekauwde Angelsaksische singles over seks en
grieten versieren.
Marius: Om even bij de titel stil te staan: aangezien er
een rode draad zat in de teksten, wilden we die blootleggen in de
titel. Mardi Gras of the Sisypha staat voor de mentale
oppepper waarmee elk van de geplaagde personages zich probeert
recht te houden. En wat de bestempeling ‘pompeus’ betreft… we
vinden het grappig dat mensen tegenwoordig raar opkijken als je een
woordencombinatie maakt die nog nooit gemaakt is. ‘Mardi Gras’ en
‘Sisyfus’ zijn twee sterke termen waarrond een sterke gevoelswaarde
hangt. Zo kwam er iemand aanlopen met de vraag of het over
vleesetende mieren ging. Onze reactie: “We need a gold medal in
here!“
enola: Zou je, vanwege dat conceptuele, The Sedan Vault meer
omschrijven als progrock of als emorock?
Marius: Ik weet het niet. Los van al die concepten is de
band gewoon een project van vier mensen, die al hun ideeën hebben
samengebracht. Tegenwoordig word je al prog genoemd als je meer in
je songs wilt steken dan strofes en refreinen. Wij proberen gewoon
muziek te maken die meer is dan wat er uit de versterkers komt. Als
dat prog genoemd wordt, dan is het maar zo.
Fré Muziek mag je gerust naast schilderkunst plaatsen, en
dan is een platencollectie niet minder dan een persoonlijk museum.
“Do we take ourselves too seriously? Well, maybe. But I wish
more people would take themselves more seriously.” Oftewel, de
verantwoording van Henry Rollins’ rugtatoeage ‘seek and
destroy’.
enola: Wat primeert voor jullie: muziek of tekst?
Fré: De muziek is de basis van een goede plaat. Mensen
luisteren niet naar een kat als ze jankt. De noten waren er
trouwens voor de tekst, dus dat zegt ook iets.
Marius: Ik beschouw beide gewoon als twee van de zovele
elementen in The Sedan Vault.
enola: De plaat is ook niet bepaald luchtig te noemen. Moesten er
innerlijke demonen uitgedreven worden?
Rutger: Dat heeft vooral te maken met onze keuze om niet
voorspelbaar uit de hoek te komen met conventionele
songstructuren.
Marius:Die donkerte vloeit voort uit wie we zijn en wat we
voelen. Als we ervaren dat het zo moet zijn, dan doen we het ook.
Of het nu luchtig of bombastisch is, dat maakt dan niet zoveel
uit.
Joodse literatuur
enola: Is The Sedan Vault een
fulltime-bezigheid?
Fré: Nee, totaal niet.
Marius:Alle tijd kruipt er wel in.
Johan: Dat maakt het toch geen fulltime-bezigheid. Er is
werk en er is school.
Marius: Het werk bemoeilijkt onze bezigheden met de band
wel. Wat ik voor werk doe, houdt me een beetje van de muziek af.
Moesten we op grote schaal doorbreken, zouden we er veel meer tijd
in kunnen steken.
Johan: Die doorbraak is sowieso een utopische gedachte omdat onze
muziek geen groot publiek kan aantrekken.
enola: Nog een slotvraagje: een song van jullie heet ‘Cynthia
Ozick’s Godawful City’. In hoeverre zijn jullie fans van Joodse
literatuur?
Marius: We hebben haar verhaal The Shawl gelezen, dat over
een figuur gaat die qua persoonlijkheid sterk verwant is aan de
prostituee in ons verhaal. We waren op zoek naar een mysterieuze
naam en daardoor kwamen we bij Cynthia Ozick uit.
enola: Een literatuurverwijzing was dus niet de
bedoeling?
Marius: Nee, haar verhaal over de holocaust boeit me wel,
net zoals Maus van Art Spiegelman, maar ons stuk was helemaal
geschreven toen ik me haar herinnerde. De originele titel van het
lied was ‘Godawful City’. Na wat borduren met woorden schreven we
‘Cynthia Ozick’s Godawful City’ neer. En de pop was
afgeschminkt.
Lees de bespreking van ‘Mardi Gras
of the Sisypha’
http://www.thesedanvault.com
http://www.myspace.com/thesedanvault
