Uit een onderonsje van een Spanjaard en een Braziliaan groeide Dexter London, een ietwat vreemde stripreeks over een nietsnut die ervan droomt een echte avonturier te worden en daar nog in slaagt ook. Na het verrassend leuke eerste deel blijkt De Tocht door de Woestijn echter te lijden onder (te) hoge verwachtingen.
Na succesvolle reeksen als Aldebaran en Betelgeuze te hebben opgestart, schreef Léo vorig jaar voor het eerst een scenario voor een andere tekenaar. Het eerste deel van Dexter London viel vooral op door het absurde karakter van de pe/rsonages en de gebeurtenissen. Dexter beleefde avonturen, maar steeds werden deze met een relativerende knipoog geserveerd.
Zopas verscheen het tweede deel van de reeks en meteen worden er vergelijkingen gemaakt. Opnieuw komen we José Hermosillos tegen, een berooide loser die droomde van een loopbaan als avonturier. Onder de naam Dexter London komt hij terecht bij Sidney McCoy, een jonge ontdekkingsreizigster die op zoek is naar een mythisch dier uit de oudheid. Dexter wordt verliefd op Sidney, die echter nog door anderen wordt begeerd.
Tekenaar Sergio Garcia debuteerde bij uitgeverij Dargaud met het album Utopia, dat meteen ook in het Nederlands vertaald werd. Verder werkte deze Spanjaard nog samen met Lewis Trondheim voor de kinderstrip Les trois chemins. Voor Dexter London werkt hij in een losse, schetsmatige stijl, waarbij de kleuren van Lola Moral voor de noodzakelijke diepgang zorgen. Het lijkt er echter op dat Garcia voor dit tweede deel iets te gehaast heeft moeten werken. De plaatjes ogen onaf en heel wat personages veranderen voortdurend van uiterlijk. Dankzij de warme, sfeervolle inkleuring stoort dit echter niet.
Ook Léo lijkt in de eerste helft van dit album op automatische piloot gezeten te hebben. Onze helden worden achtervolgd door een bende slechteriken, tot zover het verhaal. Wanneer deze achtervolging ten einde loopt, concentreert het verhaal zich vooral op de amoureuze verwikkelingen tussen Dexter en Sidney. Dit geeft Léo de kans zich uit te leven in komische situaties.
De Tocht door de Woestijn lijkt met andere woorden op bandwerk van twee talentvolle auteurs. De belevenissen van Dexter weten echt de aandacht vast te houden voor de volle 48 pagina’s, maar van twee vakmannen mag iets meer verwacht worden.
