Vijf jaar geleden plaatsten Ghinzu, Sharko en Girls In Hawaii Wallonië plots op de muzikale landkaart door niet lang na elkaar hun fantastische popplaatjes uit te brengen. Dat toeval niet bestaat, mag vandaag nog maar eens blijken. Ghinzu brengt niet lang na Girls In Hawaiis Plan Your Escape, en vlak voor de release van Sharko’s Dead On The Beast zijn nieuwste telg Mirror Mirror uit.
Hoe het plotse succes van de Waalse popmuziek vijf jaar geleden te verklaren viel? Er broedde al langer iets in het zuiden van het land, maar dankzij een paar gelijktijdige releases van redelijk niveau viel het plots gewoon op dat onze Walen iets te vertellen hadden. Dat had paradoxaal genoeg met hun geïsoleerde positie te maken: vanwege minder blootstelling aan het Angelsaksische popwereldje, slaagden de Waalse popgroepjes er net in om een frissere indruk te maken.
Dat Ghinzu met theatrale platen als Electronic Jacuzzi en Blow nog het meest in de buurt van buitenlandse pop kwam, kon niet beletten dat het combo eveneens in de prijzen viel. Enerzijds moest je bij Ghinzu’s theatrale geluid spontaan aan een knotsgekke Matthew Bellamy van Muse denken, anderzijds gebruikte de groep iets te veel toeters en bellen om met buitenlandse groepen vergeleken te worden.
Met Mirror Mirror heeft Ghinzu van zijn creativiteit maar ineens zijn grootste statement gemaakt. Het hoesje toont overigens een heleboel instrumenten die Ghinzu’s veelzijdigheid benadrukken. Een prima keuze, want Mirror Mirror is een plaat van nóg meer verrassingen. Dat merk je niet meteen in het theatrale openingsnummer "Cold Love", dat perfect een nummer op Blow of Electronic Jacuzzi had kunnen zijn, maar dat komt wel helemaal tot uiting in het Franstalige, schizofrene "Je T’attendrai".
Dat men het echter niet eens zo ver hoeft te zoeken, bewijst een nummer als "Take It Easy": in het liedje klinkt zanger John Stargasm overdreven relaxed en zelfs zo’n detail draagt bij tot de veelzijdigheid van Mirror Mirror. Toch is Mirror Mirror vooral een plaat van grote contrasten. Het ene moment probeert Ghinzu je met een orgelnummer als "Mother Allegra" naar hogere sferen te brengen, het volgende moment vuurt het combo met "Mirror Mirror" een overdosis bombast op je af. Dat Ghinzu hier perfect mee weg raakt, heeft alles te maken met het feit dat de groep met Electronic Jaccuzi en Blow al een breed geluid heeft opgebouwd.
In een interview met Metro beschreef John Stargasm Mirror Mirror als een sprookjesboek, bestaande uit onafhankelijke, korte verhalen en die bewoording beschrijft het plaatje eigenlijk perfect. In sprookjes worden bonte fantasiewerelden beschreven en met Mirror Mirror maakt Ghinzu het gewoon te bont door zijn creativiteit volledig de vrije loop te laten. En toch passen alle liedjes bij elkaar zoals sprookjes in een bundel. En het is zo dat Ghinzu Beatles-gewijs tot een mooi evenwicht tussen voldoende variatie en een eigen geluid komt. Dat Ghinzu hiervoor veel overdreven lovende kritieken krijgt, nemen wij er graag bij.
