De periode Salazar is een donkere bladzijde in de geschiedenis van Portugal. Nicolas Barral brengt deze tijd terug tot leven in Als de fado weerklinkt. Met een authentiek portret van het dagelijkse leven leverde Barral zijn sterkste werk tot nu toe af.
Het bewind van dictator Antonio de Oliveira Salazar in Portugal tussen 1932 en 1968 is een donkere bladzijde in de Portugese geschiedenis. In deze periode was er een schrikbewind van onderdrukking, en het verraden en verklikken van anderen was schering en inslag. In een dergelijk klimaat ontstaan dan ook parallelle levens van zij die zich conformeren aan de verwachtingen van de staat en zij die tegen die stroming in durven gaan. Die laatste groep zat onder een constante spanning want overal en altijd konden er ogen mee loeren en opgepakt worden was een dagelijkse realiteit.
Hoewel Portugal deel uitmaakt van Europa is deze periode bijzonder weinig gekend. Het was via een roman van de Portugese auteur Antonio Tabucchi dat de Franse stripmaker Nicolas Barral het idee opvatte om een verhaal te wijden aan deze periode. In een situatie als het regime van Salazar speelt voortdurend de spanning tussen actief verzet en schuldig verzuim door het opkijken naar de andere kant. Fernando Pais is een dokter in dienst van de staat, deel van de gevestigde orde. In zijn jeugd was Fernando lid van het verzet, maar dat deel van zijn leven is gaandeweg vervaagd. In zijn hoofd is hij neutraal en staat hij naast het conflict. Maar door in sommige situaties niets te doen, werkt hij net actief mee aan het in stand houden van het regime. Net die subtiele verschillen tussen schuld en neutraliteit geven het verhaal in Als de fado weerklinkt een aanzienlijke impact. Barral ontziet zijn personages niet. Wanneer Pais geconfronteerd wordt met een jongen die opstaat tegen de politie en de kant van de jongen kiest, zet hij een hele cascade in werking waardoor zijn veilige leventje als dokter onderuit gehaald wordt.
Nicola Barral heeft lang met het idee voor deze strip rondgelopen en het was zijn eerste graphic novel, na talloze strips waarvan zijn parodie op Blake & Mortimer met Pierre Veys, en zijn bewerkingen van Nestor Burma-verhalen van Léo Malet de bekendste zijn. Voor dit losse album hanteerde hij een realistische stijl met een zuiderse, zachte inkleuring. Barral heeft oog voor de vele menselijke nuances in zijn personages en toont echt ten volle zijn tekentalent, wat in eerdere projecten minder nodig was doordat dit gevestigde figuren waren met albums die moesten passen binnen het bestaande format. Als de fado weerklinkt is een minutieus voorbereid tijdsdocument waarin het menselijke ook vooraan blijft staan. Hoe mensen reageren in een conflictsituatie en zich vanuit zelfbehoud trachten overeind te houden, brengt soms het beste, maar ook het slechtste naar boven. Net die dualiteit zit in heel dit album vervat, en maakt Als de fado weerklinkt tot een triomf voor Nicolas Barral en uitgeverij Lauwert, die het Franse album in vertaling toevoegde aan haar kwalitatieve fonds.
