Bastien Vivès blijft zijn productieve zelf en komt, op de valreep voor het nieuwe jaar, met een variant op een aloud liefdesverhaal. Daarvoor blijft de auteur schijnbaar dichtbij huis: het verhaal speelt zich af op het stripfestival van Angoulême, waar het kruim van het beeldverhaal elke winter verzamelen blaast.
Twee onbekenden ontmoeten elkaar toevallig, voelen een zekere mate van aantrekkingskracht en brengen enkele door passie aangevuurde momenten met elkaar door. Ziedaar de nieuwe Vivès. Klinkt bekend, en dat is het natuurlijk ook, maar Vivès geeft een fascinerende, semi-persoonlijke toets aan het gegeven dat aan de grondslag van zoveel verhalen ligt.
Laatste weekend van januari vertelt immers hoe Denis Choupin het stripfestival van Angoulême beleeft. Choupin is de fictieve tekenaar van het even fictieve Operatie Hitler, een verhalencyclus waarvan het gewicht stevig op de schouders van Choupin drukt. De reeks is zowat halverwege, de vele doden – maar ook die eindeloze ellendige treinsporen – die telkens weer op de tekentafel tevoorschijn getoverd moeten worden, eisen hun tol. Bovendien heeft de scenarist van de reeks zijn kat gestuurd naar het festival (de arme man ‘zit door z’n rug’), waardoor Choupin op zijn eentje de confrontatie met insiders en fans moet aangaan.
Hoewel de stripwereld voor de romantisch ingestelde lezer nog een zekere mate van glamour rond zich heeft hangen, ziet Choupin dat anders. Galeristen zijn vervelende figuren die nooit op het goeie moment tijd hebben, de signeersessies een eindeloze bron van verveling. Zij dienen te worden opgevuld met fanpraatjes – een van de dingen die je als striptekenaar voor lief moet nemen, want zij zorgen immers voor brood op de plank. Zeker wanneer het gaat om mensen als Marc, een stripfanatiekeling voor wie de trip naar Angoulême een jaarlijkse hoogmis is, waarbij handtekeningen het hoogste goed zijn. Marc, voor wie geen moeite te veel is om zijn collectie uit te breiden, stuurt zijn vrouw Vanessa naar Choupin terwijl hij zelf elders in de rij gaat staan. Later op dezelfde dag botst het koppel opnieuw op Choupin. Zij nodigt hem uit voor het eten, waarbij duidelijk wordt dat Vanessa niet alleen slechts een heel matige interesse heeft voor die hele hobby van haar wederhelft, en er ontstaat ook een vonkje dat later op het festival, wanneer de gelegenheid zich voordoet, helemaal zal ontbranden.
Net zoals in Een zus schetst Vivès in Laatste weekend van januari de aantrekkingskracht die uit het niets kan toeslaan en twee mensen met elkaar in botsing brengt. Dat het ditmaal geen tieners zijn, maar volwassenen, figuren met verantwoordelijkheden en al die dingen, is tegelijk onthutsend en geruststellend. Wat onze leeftijd ook is, we zijn allemaal amateurs die er het beste van proberen te maken – althans, dat hopen we. Vivès toont zich een chroniqueur van levens die bijna banaal te noemen zijn, maar toch een boost krijgen door het lot, waarbij je als toeschouwer geprangd zit tussen kijken met een moraliserende blik en opgetogen volgen hoe levens die in een dodelijke routine beland zijn toch een boost van vitaliteit kunnen krijgen. Of het werk al dan niet autobiografisch is, is niet geweten en gaat ons uiteindelijk zelfs niks aan, maar wat wel telt, is dat Vivès zich opnieuw toont als de grootse auteur die hij al een hele tijd is.
