Met Beware Of The Dogs riep pers en publiek Stella Donnelly zowat uit tot de nieuwe Jeanne d’Arc van het feminisme. Of ze dat zelf zo ziet zitten, da’s een ander paar mouwen. In de Witloof Bar van Botanique haalt de Australische alvast de schouders op bij die kaart die ze toegespeeld kreeg. Spelvreugde en spontaniteit overheersen in een gevarieerde set – hoewel ze maar anderhalve plaat heeft om uit te graaien.
Donnelly heeft Sofia Bolt meegebracht om de debatten te openen, maar die kan moeilijk overtuigen. Het mag gezegd: razend knap gitaarwerk wel, maar wat koop je daar mee als de rest niet volgt? Niemand zal ook zitten wachten op een soloplaat van Jonny Greenwood. Sofia Bolt kon wel profiteren van de natuurlijke sfeer die de Witloof Bar heeft. Muzak klinkt veel te oneerbiedig als omschrijving, maar als we een willekeurige dive bar zouden binnenstrompelen en daar Bolt voor een half geïnteresseerd publiek zouden aantreffen, dan klopt dat plaatje wel.
Stella Donnelly duwt met haar duidelijk joie de vivre wél meteen op de juiste knop om het publiek aan te zetten. Donnelly gaat zo goed als solo van start met “Grey” – echt wel een mooie song hier in een mooie versie, zo zijn we allemaal mee. Op dat elan gaat ze vlot door met werk uit Beware Of The Dogs dat zich nog leent tot een intiemere aanpak. Nu ja, intiem: “U Owe Me” heeft het over haar masturberende ex-baas, en in “Mosquito” vermeldt ze – “sorry, mum” – haar vibrator. Gelukkig blijft het allemaal luchtig en nooit vulgair.
De eerste helft van haar set sluit Donnelly af met “Boys Will Be Boys”. Bij dat verhaal is het toch even slikken, maar ze brengt het wel met finesse en muzikaal talent – want wat een stem ook – zonder met de vinger te gaan zwaaien. Want als tegengewicht voor de thematiek die gemakkelijk geladen kan overkomen, heeft Donnelly ook bakken humor mee. Van haar eerste optreden op Belgische bodem als voorprogramma van haar landgenoten van Rolling Blackouts Coastal Fever tot deze top of the bill in Witloof Bar: een optreden lijkt voor Donnelly niet geslaagd als ze haar publiek niet aan het lachen kan brengen. Dat ze actief naar die lach op zoek gaat, moet schijn zijn, want de humor komt spontaan, en we geloven graag dat de Stella Donnelly op het podium dezelfde is als die ernaast.
Dat ze na “Boys Will Be Boys” haar volledige band op het podium vraagt om deel twee van haar set aan te vatten met “Old Man” (“niet over mijn vader, moet ik van hem benadrukken”) hoeft zo niet eens tegen de haren in te strijken. Ergens gaan er wel argumenten op: kijken en luisteren we nu niet naar twee verschillende acts? De dynamiek is alleszins wel veranderd nu het kleine podium vol muzikanten staat. Spelers wisselen van plaats, geven instrumenten door, het is de gezellige drukte van een groot feest in een te klein appartement. Feest is het wel degelijk in dit tweede deel, met songs als “Tricks” die hun pophitpotentieel alleen kunnen verbergen onder hun messcherpe teksten.
Stella Donnelly overtuigt vooral door gewoon een leuk optreden te geven, zonder onnodige ballast, zonder overdreven uitleg die de sfeer zou verknallen. Als er al eens een uitleg verschuldigd zou zijn, kan ze die altijd moeiteloos wegwerken met haar spontane humor. Daarom alleen al: mooi concert.
