Daedalus houdt het tempo er stevig in met de vertaling van Holmes. Het tweede deel bouwt de reeks verder uit en maakt de grote ambities van Cécil en Luc Brunschwig nog duidelijker.
Slechts één maand na het eerste deel kwam Daedalus in mei al met De bloedbanden, het vervolg in de reeks Holmes. Luc Brunschwig zet zijn eigen analyse van de mythe achter Sherlock Holmes voort. Met dit tweede deel verlegt hij de focus van het verhaal naar Siger Holmes, de vader van Sherlock. In een eerste hoofdstuk wordt verteld hoe Siger in contact kwam met zijn latere vrouw Mary, de moeder van Sherlock. Met dit verhaal-binnen-het-verhaal geeft hij Siger een menselijker gelaat en schetst hij het milieu waarin Sherlock zal opgroeien. In het tweede hoofdstuk springt het verhaal naar 1891, het jaar waarin het eerste album afsloot. John Watson is op zoek naar informatie over de dood van zijn vriend en de rol die professor Moriarty daarbij gespeeld zou hebben. Zo komt hij bij de oude Siger terecht om hem vragen te stellen over Sherlock en diens relatie met Moriarty. Watson belandt echter in een huishouden waarin alles in het werk wordt gesteld om Siger af te schermen van de buitenwereld.
Net als het eerste deel telt ook De bloedbanden slechts 34 pagina’s. Dit album is het laatste in een collectie van strips in feuilletonvorm, met kortere afleveringen dan normale albums. Deze collectie werd kort na het verschijnen van het tweede deel opgedoekt, waarna Holmes verder ging met albums van een klassieke lengte. Opnieuw stoorde die korte lengte ons allerminst, dankzij het zeer intense scenario van Luc Brunschwig en de gedetailleerde tekeningen van Cécil. Het is tekenend voor de ambitie van deze reeks dat de focus van het verhaal al in het tweede album verlegd wordt, waardoor het opzet van een soort mozaïek lijkt te ontstaan. Brunschwig stelt de verschillende pionnen in het verhaal rond Sherlock Holmes aan ons voor. Hij doet dit in een sereen tempo, waarbij hij ondersteund wordt door de sobere, klassieke tekeningen van Cécil, die baden in grijstinten.
Cécil is één van de notoire perfectionisten in de stripwereld. Hij schaaft nauwgezet aan zijn pagina’s, wat er wel voor zorgt dat het ritme van Holmes traag is. Slechts om de drie jaar verschijnt er een nieuw deel. Ook Brunschwig is een perfectionist, die lange tijd aan verhalen kan sleutelen vooraleer deze concreet te laten uitwerken door een tekenaar. Zijn productie ligt niet hoog, maar dit maakt wel dat elk album het resultaat is van intense arbeid. Ook zijn verhaal Jonathan Fly voor de reeks XIII Mystery past in dat rijtje en is er zelfs één van de sterkste delenvan .
Holmes is een reeks die de tijd krijgt om te rijpen. Elk deel bouwt verder aan het hele verhaal. De personages krijgen voldoende ruimte om te groeien en ook hun rol wordt langzaamaan vormgegeven. De bloedbanden is een sterk tweede deel, waarin de brede scope van Holmes duidelijker wordt. De vertaling van het derde deel werd nog niet aangekondigd door de uitgeverij, maar gezien de kwaliteit van de eerste twee delen zal deze aankondiging wellicht niet lang meer op zich laten wachten.
