Allemaal goed en wel, de keet op z’n kop zetten met 1500 gelijkgezinden, maar wat ons betreft is het mooiste stukje van de kolos genaamd Ancienne Belgique nog altijd het intimistische salon boven het café. Het is een plek zonder podium, monsterachtige PA of onbetaalbare lichtinstallatie, een veredelde huiskamer waar je regelmatig zeer ongewone geluiden kan horen uit werelden die op de andere podia in het gebouw zelden aan bod komen.
Terwijl half Vlaanderen de ergste files van het jaar probeerde te overleven, grepen we de kans aan om het eerste Belgische concert bij te wonen van The Few, een nieuw trio met enkele jongere muzikanten die actief zijn in de bruisende experimentele scene van Chicago, die de voorbije decennia al heel wat goed volk de wereld instuurde, van Tortoise tot Ken Vandermark. Met die laatste figuur heeft de band ook een persoonlijke connectie, want gitarist Steve Marquette en violiste Macie Stewart maken deel uit van diens project Marker (genoemd naar multidisciplinair artiest Chris Marker, maker van de invloedrijke film La Jetée). Samen met contrabassist Charlie Kirchen spelen ze geïmproviseerde muziek die fris en origineel klinkt, en tegelijkertijd meer vertrouwde oorden opzoekt.
Een kunst die de band al zeer goed onder de knie heeft, is het ombuigen van vrije, schijnbaar ongeorganiseerde interactie naar een samenspel dat steeds meer vormt krijgt en wint aan hechtheid. Soms zie je het gebeuren voor je neus, maar net zo vaak is het pas na een tiental minuten op sleeptouw genomen te zijn, dat je beseft welke weg er intussen afgelegd werd. Een fascinerende kunst van de transformatie die enkel mogelijk kan zijn als er sprake is van een aparte empathie en connectie. Ze lieten dat al horen op Fragments Of A Luxury Vessel, maar het werd ook uitvoerig bewezen tijdens hun even korte als consistente performance.
Het eerste stuk startte meteen met een stapeling van een springende strijkstok op vioolsnaren, gekapte erupties op akoestische gitaar, en een bas die dan nog het meest conventioneel bespeeld werd. Snel hanteerde Kirchen een terugkerend motief, terwijl de violiste lang aangehouden lijnen streek en zo, zeker zodra er woordeloze zang bijkwam, een mantra-achtige beweging uitrolde. Vervolgens kreeg je allerlei variaties te horen, met de gitaar die even ging klinken als een lichtvoetige mandoline en een dromerigheid die zo uit een etherische folktraditie gegrepen leek.
Een ander stuk begon ongedurig krassend, met snaren die hardhandig geplukt en geschraapt werden, wat op zijn beurt werd aangegrepen voor een wending met meer ritmische stuwing die gaandeweg uitgroeide tot een dwingende, mechanische roteerbeweging, een statige mars op snaren met Kirchens bas als eindeloos wentelende, piepende molenwiek. Een groot contrast met een latere tactiek, waarbij de combinatie van nerveuze basloopjes, serene vioolklanken en een gitaar die bewerkt werd met een lepel, de indruk gaf van een trio dat werkte op ongelijke snelheden, maar daar toch een eenheid in vond.
Het mooiste moment vond plaats in het slotstuk, toen de drie met de combinatie van drie strijkstokken en een stem een aanzwellende, drone-achtige trance samenstelden die je helemaal deed vergeten dat je in een klein kamertje in een gebouw in het midden van een uitgeregend Brussel zat. Het was, kortom, een knap concert, dat zowel uitpakte met schurende, ongemakkelijk zittende momenten, als met bedwelmende interactie en vooral uitblonk in de overgangszones tussen de twee. Een fijne kennismaking met een band die voor elke scene een meerwaarde zou zijn. Sjansaars, daar in Chicago.
Het tweede concert, van Pak Yan Lau en Mette Rasmussen, moesten we missen. Zij spelen zondag ook bij Sound In Motion in Antwerpen. Meer info hier.
