Als we zo naar buiten kijken, weten we genoeg. ’t Is volop herfst, en dan zijn er eigenlijk maar twee plaatsen waar een rechtgeaard muziekmens zou mogen vertoeven: knus voor de open haard met de favoriete plaat, of knus voor een podium met een hartverwarmende artiest. Afgaand op de zachte gloed die At Swim (8) uitstraalt, biedt deze herfstgrijze 28 oktober de uitgelezen stemming om Lisa Hannigans recente album live mee te maken.
Van naam kennen we haar misschien nog niet goed genoeg, maar Heather Woods Broderick verdiende eerder haar strepen als live-onderdeel van Efterklang en Horse Feathers, en ook van de tourband van Sharon Van Etten. De tourmakker van de Ierse Hannigan kan dus wel op wat ervaring terugvallen. Deze tour is duidelijk bedoeld om haar solowerk, en dan voornamelijk het vorig jaar uitgebrachte Glider, te promoten. Deze avond doet de Amerikaanse de publieksopwarming dus helemaal alleen, met stem, gitaar, en in de tweede helft van haar half uur ook keyboard.
Dat levert intieme muziekjes op die qua gemoedstoestand schipperen tussen lichte tristesse en ingetogen blijdschap. Woods Broderick maakt van haar set bijna een waarschuwing voor de hele avond: hier zal ontroerd worden. Met haar weemoedige songs die zichzelf altijd wel goed begraven houden onder een laagje zacht gefluister vormt ze een gepast tegengewicht voor de meer open, uitbundiger songs die Hannigan in haar repertoire heeft zitten. Als hoofdact zou Woods Broderick het misschien moeilijker hebben om voluit te blijven boeien, maar wie zich dat als vraag stelt, is minstens benieuwd. De mooie pianoriedel op de setafsluiter blijft alvast graag nazinderen.
Haar goed gespeelde verwondering bij het opkomen verraadt het al: Lisa Hannigan heeft er zin in. “Little Bird”, uit Passenger (2011), stelt meteen het belangrijkste instrument van de avond tentoon, want Hannigans stem is ook live om van te smelten. “Ora”, van het recente At Swim trekt die lijn door, en laat ook merken dat het materiaal van Hannigan mooi op elkaar aansluit, ondanks het feit dat de songs een periode van makkelijk tien jaar kunnen bestrijken. Bij de derde song zitten we meteen midden in debuutplaat Sea Sew (2008), met een licht verrassend jazzy update van “Pistachio”. Zo hebben we de drie ijkpunten onmiddellijk zonder botsen gehad.
Want als we Hannigans drie albums naast elkaar leggen, dan zouden we kunnen stellen dat het moeilijk kan worden om een klare lijn in de set aan te houden. Toch vindt Hannigan telkens met sprekend gemak de juiste aanknooppunten. Stuk voor stuk klinken de songs zo eigen en zo dierbaar, dat het lijkt alsof ze die allemaal elke dag uitlaat – wat wellicht nog zo is ook. De emotie spat werkelijk van elke noot, en alles is gemeend. En ja, dat durft al eens ontroeren, ook al omdat Hannigan gewoon een extreem sympathieke verschijning is.
Na het eerste kwartier komt Heather Woods Broderick invallen, eerst als tweede stem op het duet “Oh Sleep”, daarna tokkelt ze ook nog mee op elektrische gitaar en keyboard. Woods Broderick lijkt helaas vaak eerder hard aan het werk dan volledig op haar gemak in de songs van Hannigan. Ze gaat niet in de fout, dus we kunnen het haar nog vergeven. De twee dames kennen elkaar om te zeggen ook nog maar enkele weken, en dit is meteen ook het eerste optreden op het Europese vasteland. De druk zal wel verlichten naarmate de nieuw samengestelde familie het continent verovert.
Door te focussen op Hannigans aandoenlijke, licht hese stemgeluid zouden we nog durven vergeten dat ze ook nog een verdienstelijk multi-instrumentaliste is. Zo neemt ze foutloos melodium, mandoline, akoestische gitaar en ukelele voor haar rekening. Die laatste krijgt de hoofdrol in het straffe “Knots”, een beetje een atypische stamper in het repertoire – Het Depot klapt gretig mee in misschien wel het hoogtepunt van de avond.
Toch is het niet altijd prijs. Verder geen slecht woord van de drummer, maar sommige van zijn arrangementen zijn storend (“We The Drowned”, “Undertow”, “Lo”). Vreemde keuze om voor meer drum te gaan waar dat niet nodig is, terwijl er voldoende songs zijn waarin hij zich wel mag uitleven (“Knots”). Het keyboard komt er dan weer over de hele lijn wat minder door, te subtiel misschien, waardoor we soms vergeten dat het effectief nog meespeelt. Wie wil kan over die punten vallen, maar het lijkt niet dat er zo iemand in de zaal aanwezig is.
In de toemaat zorgt Hannigan nog voor de volledigheid van At Swim, eerst met “Anahorish”, dan het kille “Barton”, om af te sluiten met de slapeloze droom “Lo”. De voormalige duetpartner van Damien Rice bewijst dat ze haar materiaal kan overstijgen en zich kan ontpoppen tot een genreloze artieste. Europa ligt aan haar voeten. Zie ze er vrolijk over dartelen, als u de kans krijgt!
