Michel Plessix en Frank Le Gall werken samen aan een sprookje. Het resultaat is Là ou vont les Fourmis. De klasse van beide auteurs zorgt voor een klassiek maar zeer genietbaar album.
Wanneer twee grote namen uit de hedendaagse stripwereld besluiten samen te werken, wordt er met argusogen uitgekeken naar het resultaat. Ook ten huize enola.be werd er uitgekeken naar Là ou vont les Fourmis, waarin het grafische genie van Michel Plessix een combinatie aanging met de melancholische vertelkracht van Frank Le Gall. Al bij al is het resultaat een redelijk klassiek album geworden, dat meer inspeelt op de gekende kwaliteiten van Plessix, en voor Le Gall meer buiten diens comfort zone gaat.
Saïd is een kleine jongen die op een dag, in een land dat uit de vertellingen van duizend-en-één-nacht lijkt te komen, zijn grootvader ontmoet. Die draagt hem op een kudde geiten te hoeden en er zorg voor te dragen. Saïd zelf is vooral geïntrigeerd door de kolonnes mieren die op een lange rij naar een onbekende bestemming lopen. Waar gaan die dieren heen? De verhalen willen dat ze naar de zee gaan, een plek die Saïd erg aantrekt. Zelf is hij immers opgegroeid in een woestijnomgeving en is de zee tot dan toe een mysterieus iets gebleven. Tijdens het hoeden van de geiten, komt Saïd verschillende figuren tegen, zoals Zakia, de oude sprekende geit. Wanneer er meer ruchtbaarheid komt rond Zakia, groeit de interesse in dit vreemde dier. Saïd wil vooral zijn nieuwe vriend beschermen. Gaandeweg komt Saïd meer te weten over het leven van Zakia en hoe het komt dat die geit nu eigenlijk kan spreken.
Qua omgeving gaat Là ou vont les Fourmis verder waar Plessix’ vorige werk Le Vent dans les Sables stopte. Na een bewerking van Kenneth Grahames klassieke roman The Wind in the Willows breide Plessix er zelf tussen 2005 en 2013 nog een vijfdelig vervolg aan in Le Vent dans les Sables. Zijn zachte tekenstijl spreekt kinderen erg aan. Tegelijk toont Plessix in details en grote platen echter ook zijn grafische kracht, wat de volwassenen ook aanspreekt. Ondanks zijn eerder beperkte output heeft hij sinds het begin van de jaren ’90 een trouw publiek uitgebouwd met Patje Van het Groenewoud (vertaald via Blitz / Oranje) en het eerder genoemde tweeluik naar de creatie van Kenneth Grahame.
Voor Frank Le Gall is het scenario van dit nieuwe album een stap die verder leidt van zijn gekende werk. Na enkele eerste stappen in het tijdschrift Robbedoes aan het einde van de jaren ’70, creëerde hij voor datzelfde tijdschrift Theodoor Cleysters in 1984. Heel zijn carrière lang blijft Theodoor een constante. Tekeningen die aansluiten bij de klare lijn en nostalgische verhalen die geregeld buiten het gekende kader van de Dupuis-strips durven te gaan. Een vast publicatieritme kent de reeks nu al een twintig jaar niet meer, maar Le Gall keert nu en dan nog altijd terug voor een nieuw verhaal. Zo zal in 2017 dan toch een dertiende deel verschijnen, na het vorige in 2005. Tussen de verhalen van Theodoor door schreef en tekende Le Gall nog tal van andere strips. Zo werkte hij samen met Lewis Trondheim en zijn broer Pierre Le Gall en maakte hij alleen ook een album voor de reeks Robbedoes-albums van de hand van verschillende auteurs.
Een klassiek sprookje met feeërieke tekeningen. Là ou vont les Fourmis is een geslaagde samenwerking en een album dat zeker een vertaling verdient. Vooralsnog werd het nog niet aangekondigd, maar met de namen Michel Plessix en Frank Le Gall is de kans dat het er alsnog van komt, toch groot. Anderzijds is het album ook voor iedereen met een beperkte kennis van het Frans (zoals ondergetekende) perfect te begrijpen.
