Wie Ken Vandermark volgt (of een poging doet), die heeft z’n handen vol. Niet enkel omdat op gezette tijden nieuw luistervoer verschijnt, maar ook omdat de productieve rietblazer uit Chicago elk jaar wel een paar keer passeert in deze contreien. De eerste keer van dit jaar was dat met het Side A, het trio met pianist Håvard Wiik en drummer Chad Taylor, waarmee hij een tijd geleden een tweede album (In The Abstract) uitbracht.
Het eerste concert van deze korte tournee werd dan ook opgehangen aan die plaat, waarvan alle composities live gebracht werden in een ruime zaal in de kelder van het statige Paleis voor Schone Kunsten in Charleroi. De sound was niet optimaal – vooral het geluid van de piano bleef als een wolk boven het podium hangen – maar gaandeweg ging die eigenaardige akoestiek wel wennen. Dat de band de boel onomwonden op gang trapte, zat daar zeker voor iets tussen.
Het trio had ook bewust gekozen voor twee vrij korte sets, van elke vijf stukken. Op die manier konden ze voor elke set nog eens de belangrijkste dingen overlopen en kreeg ook de luisteraar verteerbare uitdagingen voorgeschoteld. Side A maakt het je met die combinatie van compositie en improvisatie immers niet bepaald makkelijk, zeker omdat de grenzen tussen de twee regelmatig lijken te vervagen. Vooral de composities van Wiik, “Semiology” op kop, volgen behoorlijk abstracte paden waarvoor regelmatig ook signalen nodig waren.
Maar het startschot werd eerder gegeven met een explosieve versie van “Cadeau”, een stuk met een “Epistrophy”-vibe, een nerveuze interactie en meteen al een ontketende Vandermark op klarinet. Lang bleef het trio echter nooit in een stijl, sfeer of volumeniveau hangen, want Taylors “Virano” introduceerde vervolgens een thema dat als zand tussen de vingers verdween om na omwegen terug op te duiken. Vandermarks “The Measure Of Her Height”, geïnspireerd door Vivre Sa Vie van Godard (een cineast bij wie hij ook inspiratie opdoet voor de structurele diversiteit van zijn composities) was ritmischer en directer lyrisch, speelser ook, met de rietblazer voor het eerst op een rokerig klinkende baritonsax.
Naar analogie met de eerste set, werd ook de tweede gestart met een krachtstoot. Taylors “Cometing”, de enige compositie van A New Margin, ging haast exotisch klinken en joeg de intensiteit meteen in het rood. Opnieuw volgde een knappe reeks van interpretaties en variaties, met soms naadloze afwisselingen en opeenvolgingen van solo’s en hechte groepspassages. Je voelde dat de band aan het begin van een concertreeks zat (of hier en daar kon je het zien aan de manier waarop ze elkaar in het oog hielden) en niet aan het einde, maar nergens viel het drietal te betrappen op gebrek aan durf.
Net als de albumversie klonk Wiiks “29” als een uitgeklede versie van een Atomic-compositie, terwijl “4 From 5 To 6” ook hier fungeerde als de kers op de taart, of meer toepasselijk: het finale kanonschot. Met z’n diep rollende ritmes, pompende baritonsax, strakke wendingen en potige, tegen de rock aanleunende grooves leek het te verwijzen naar meer volumineuze Vandermark-projecten zoals The Vandermark 5 of Powerhouse Sound. Als bis speelden de drie een korte improvisatie die opnieuw aansloot bij het meer abstracte, ingetogen werk.
De twee compacte sets lieten horen dat deze drie kleppers beschikken over de discipline én zin voor avontuur om dit tot een goed einde te brengen. Het was 14 maanden geleden dat ze nog samen gespeeld hadden, maar je zou al een kenner moeten zijn om daar veel bewijs van te vinden. Uitdagend, verfijnd en voortdurend wisselend van gedaante, Side A speelde een set die mikte op het hoofd, maar dan zonder de buik te verwaarlozen. Een gouden combinatie.
Op 17 mei is Vandermark opnieuw in het land. Dan speelt hij in de Parazzar (Brugge) met cellist Fred Lonberg-Holm. Voor wie wil is die dag een buitenkans te rapen: een paar uur ervoor speelt Eivind Opsvik met zijn Overseas-project in Vrijstaat O., en er is een voordelige formule voor wie beide concerten wil combineren. Meer info via Vrijstaat O.
