We gooien het er maar meteen uit: stuiterballen. José Gonzalez brak een tiental jaar geleden door toen zijn intieme cover van The Knife’s “Heartbeats” gebruikt werd in een reclame voor Sony (met stuiterballen in een hoofdrol). Als het concert in het Koninklijk Circus echter iets bewees, dan was het wel dat deze Argentijnse Zweed dat stadium in zijn carrière ruim voorbij is.
Al blijft het natuurlijk onvermijdelijk om “Heartbeats” op te nemen in zijn liveset. Wanneer Gonzalez in het midden van de avond zijn band even de coulissen in stuurde om een handvol songs solo te spelen passeerde onder meer die cover de revue, vergezeld van de aanmoediging om mee te zingen. Dat massaal meezingen kwam er niet meteen van, maar doorheen de hele zaal zag je de smartphones wel de lucht in gaan om het intieme moment vast te leggen.
Nochtans was doorheen de rest van de avond erg duidelijk dat Gonzalez veel meer te bieden heeft dan die ondertussen wat grijsgedraaide cover. Zoveel was natuurlijk al duidelijk op zijn platen Veneer, In Our Nature en het recente Vestiges & Claw dat na acht jaar relatieve radiostilte werd uitgebracht. Zijn die platen echter grotendeels gelijkaardig, een klein beetje inwisselbaar zelfs, met een bijzonder minimaal geluid opgebouwd rond de stem en het gitaarspel van Gonzalez (op Vestiges wel al met meer begeleiding), dan trekt hij dat tegenwoordig op het podium open naar een erg volle band sound. Daarin kreeg hij ondersteuning van vier muzikanten op tweede gitaar, backing vocals, subtiele keyboards, een vleugje electronica en een stevige scheut percussie.
En dat is in feite lang geen slechte zet. Hoewel dat middengedeelte wanneer Gonzalez helemaal alleen een handvol nummers bracht een mooi intiem rustpunt vormde (maar in feite vooral met een glansrol voor “Crosses”), was het net in de context van een meer afwisselend geheel dat het aan kracht won. Vanaf de sfeerzettende opener “Afterglow” waarin de hele band de mantra “All of this will be gone someday” steeds intenser herhaalde, was duidelijk dat deze muziek een pak voller en opzwepender zou gaan klinken dan in opgenomen vorm. De melancholie regeerde natuurlijk nog steeds ruimschoots, maar schurkte wel sterk tegen het dansbare aan.
Zo werd ook duidelijk dat die steeds weer aangehaalde vergelijking van Gonzalez met Nick Drake in feite maar gedeeltelijk opgaat. In deze versies, waarin de ritmes extra in de verf werden gezet en de meerstemmigheid de melodieën aandikte, merkte je ook de sterke invloed van Gonzalez’ Zuid-Amerikaanse achtergrond in dialoog gaan met zijn indieneigingen: op het muzikaal niveau voel je de geesten van pakweg Atahualpa Yupanqui en Victor Jara rondwaren, terwijl op andere momenten de songs door de veelvuldige meerstemmigheid zelfs richting Fleet Foxes durven neigen. Neem bijvoorbeeld “Let It Carry You” en “Killing For Love” die beide in een opzwepende percussiejam ontaardden, de verschuivende ritmes van “What Will” die extra werden benadrukt, of afsluiter “Down The Line” en laatste bis “Leaf Off/The Cave” waarin zonder meer voor luid openbarstende crescendo finales werd gegaan.
Op die manier wisten Gonzalez en zijn band anderhalf uur vrij moeiteloos te boeien in een gevarieerde maar coherent opgebouwde set. Spontaneïteit was er dan wel nauwelijks (de setlist was quasi identiek aan die van de andere shows op deze tour), de positieve keerzijde daarvan was dat je een goed gerodeerde band te zien kreeg die het materiaal volledig onder de knie had. Nu ja, misschien werden er in het laatste kwart wel wat te veel covers doorgejaagd: hoe ingenieus die soms ook mogen zijn (we noteren vooral een lekker stuwend “This Is How We Walk On The Moon” en een opmerkelijk “I’ll Be Your Mirror” dat in duet met voorprogramma Olöf Arnalds werd gebracht), Gonzalez heeft genoeg eigen materiaal van hoog niveau om zijn mannetje te staan.
Waarbij dan enkel nog de vraag rest waarom José Gonzalez deze volle, percussieve aanpak niet nog meer naar zijn studioplaten vertaalt. Het is duidelijk dat de bandsound er in bepaalde songs voor zorgt dat ze kunnen openbloeien en aan identiteit winnen, terwijl over Vestiges & Claw net vaak de kritiek werd geopperd dat het te veel in de lijn lag van de minimalistische voorgangers. In elk geval was deze show van topniveau, reden genoeg om eindelijk die molensteen van “Heartbeats” te vergeten en José Gonzalez volledig in zijn eigen recht te gaan zien.
