Vijf jaar geleden zwaaiden rosse vonken als La Roux en Florence + The Machine de scepter met hun bonte pop. Anno 2014 hebben de donkere, dreigende klanken van Banks en FKA twigs het volledig overgenomen. Maar hey, Orange is the new black, nietwaar? Dus vecht La Roux in de Botanique terug, met de fleurige plaat Trouble In Paradise onder de arm.
Wat nog meer verbaast dan de vijf jaar die gaapt tussen het debuut en zijn opvolger, is het feit dat die tweede plaat van La Roux er effectief gekomen is. Want Elly Jackson heeft diep gezeten. De zangeres was zichzelf verloren in haar succes en had er genoeg van. Ze was lang niet onder de indruk van de vraag van Kanye West om mee te werken aan zijn album My Beautiful Dark Twisted Fantasy en na aanslepende ruzies nam ze afscheid van haar muzikale partner Ben Langmaid. Alsof dat allemaal niet genoeg was, doken er ook nog stemproblemen op. Deze zomer verscheen Trouble In Paradise dan toch, en liet een verrassend fris geluid horen om zo moeizaam tot stand te zijn gekomen.
De glinsterende glitterbol en de feestelijke break in de opener “Let Me Down Gently” zetten meteen de toon: net als op Trouble In Paradise overheerst in de Orangerie de discosfeer van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Très Chic. In recente interviews geeft Elly zelf toe wat gegeneerd te zijn en zelfs spijt te hebben van het gratuite gepik, maar dat maakt de nummers er niet minder dansbaar op. De band is goed op elkaar ingespeeld en vooral de livedrums bieden een meerwaarde.
Minder gecharmeerd zijn we door de houding van Elly. De zangeres maakt een afstandelijke, afwezige indruk en blijft er vrij koel onder. Ze bedankt het publiek voor de opkomst, als een verwend kind dat door zijn of haar ouders gedwongen wordt om nonkel Eddy te bedanken voor zijn kerstcadeau. Tijdens “Fascination” kan er toch een zedig dansje af. Maar de toon waarop Jackson “In For The Kill” aankondigt (“For about 5 minutes this is going to be 2009”), zit vol apathie. Bij het publiek gaan de handen in de lucht, maar La Roux acteert als een kille ijskoningin.
La Roux is wel goed bij stem, iets waar vooraf voor gevreesd werd. Vooral de nummers uit Trouble In Paradise overtuigen, waarbij Elly niet enkel haar kopstem gebruikt maar ook de lagere registers opzoekt. Ouder werk als “I’m Not Your Toy” en “Colourless Colour” klinkt dan weer iets vlakker.
Pas na drie kwartier, tijdens “Tropical Chancer”, slaat de vlam voor het eerst echt in de pan. De band zorgt voor een Caribische sfeer en het opzwepende ritme drijft ons mee naar de Cubaanse kust. Elly omgordt een gitaar om het nummer kracht bij te zetten. Iets wat ze herhaalt tijdens een strak, gedreven “Uptight Downtown”. Voor het eerst zit de zangeres helemaal in een nummer, is er sprake van enige gedrevenheid en krijg je de indruk dat de Venetiaans blonde fier is op haar werk. Helaas zit het optreden er tegen dan zo goed als op.
Zo heeft La Roux zichzelf wat de das omgedaan. Haar nukkige attitude botste te vaak met de frivole discomuziek en het feest kwam pas te laat op gang. Net als de rode haren was vanavond ook de vurigheid van weleer wat afgebleekt. De volgende keer graag wat meer inleving, liefste Elly. Smile!
