De Special Branch, een legendarisch onderdeel van Scotland Yard, heeft al heel wat schrijvers de nodige inspiratie bezorgd. Voor Roger Seiter het ideale decor voor een intrigerende trilogie.
Het eerste deel, Het verval van de Great Eastern begint in januari 1889. In de scheepsdokken van Liverpool wordt de Great Eastern ontmanteld. Dit legendarische passagiersschip is intussen rijp voor de schroothoop. Op een nacht betrappen de bewakers een man die ronddwaalt op het schip maar weet te ontkomen. Enkele dagen later ontdekken de arbeiders een gemummificeerd lijk in het scheepsruim. In de voering van zijn jas zit een foto van een admiraal van de Navy en twee andere mannen. In elk geval een zaakje waarmee de lokale politiemacht niet echt aan de slag kan. Gelukkig is er de Special Branch! Een politiedienst die vandaag nog steeds actief is, maar ook toen al gebruik maakte van vooruitstrevende wetenschappelijke technieken. Charlotte en Robin, broer en zus, zijn beiden in dienst van deze Special Branch en worden ter plaatse gestuurd om dit mysterie op te lossen.
Intussen is het onderzoek verder gevorderd. Robin en Charlotte verzamelen beetje bij beetje meer materiaal. Daarbij screenen ze de laatste reis van de Great Eastern en de passagiers van die laatste reis naar New York en terug. Het is hen nog steeds niet duidelijk wat de admiraal op de foto met de moord te maken heeft, maar dat hij er een aandeel in heeft staat voor de twee speurders al vast. Daarnaast gooit de hogere klasse danig roet in het eten. Telkens er iemand die blijkbaar iets met de zaak te maken heeft of zou kunnen getuigen aan de tand moet worden gevoeld, wordt die geliquideerd. Ook hun invloed op de lokale politie werkt het onderzoek niet echt vooruit.
In tegenstelling tot deel 1, waar de hoofdpersonages nog moesten worden voorgesteld — iets waarvoor een volledig deel wat lang leek — gaat het verhaal hier wél de goede richting uit. We krijgen een traditioneel maar ook spannend verhaal voorgeschoteld. Seiter is hier niet aan zijn proefstuk toe. We herinneren nog zijn bewerking van De lachende politieman, een roman van Sjöwall en Wahlöö en enkele delen van Fog. Meng daarbij zijn bijdrage aan de maritieme reeks H.M.S. en je krijgt een degelijke detectivereeks waarbij een schip een voorname rol speelt.
Het partnerschap met Hamo is iets minder evident. Toegegeven, zijn lijnvoering en inkleuring zijn van een hoog niveau. Zelfs het behangpapier ziet er schitterend uit. Maar het mist het mysterieuze dat het verhaal vraagt. Een symbiose die wel geslaagd was met Viot bij De lachende politieman. De kleuren zijn te fel en de figuren te cartoonesk. Een gemiste kans voor dit (voorlopig) schitterende en spannende verhaal. Sherlock en Hercule zijn niet ver verwijderd. De lezer begint al gauw zelf te deduceren, en het aanbrengen van de toen allernieuwste forensische methoden is een schitterend idee.
Kort samengevat: het boek zou beter geweest zijn dan de strip.
