De Blues Brothers deden het met soul en Buena Vista Social Club met salsa. Alvin wil hier met z’n oude broeders de Mississippi jazz en swing terug hip maken. En daarvoor kan hij zelfs rekenen op de geest van Satchmo himself
New Orleans ,1977, de bakermat van de jazz. Alvin staat op het punt om zijn gitaar en zangstem aan de wilgen te hangen. Het muzikantenpensioen wenkt, maar de tweede jeugd van de hoogbejaarde Buena Vista Social Club doet z’n muzikaal hart terug sneller pompen. Wat zij met de salsa deden, moet hij met de jazz en swing zeker kunnen
Een oude bassist en drummer zorgen voor de perfecte ritmesectie maar de vonk is er nog niet. De kers op de taart kan enkel zijn oude collega Cornelius zijn, de man die het trompetspel ongeziene hoogtes bezorgde. Het enige probleem is dat Cornelius 50 jaar geleden met de noorderzon is verdwenen. Is hij dood? Gevlucht? Het enige dat we weten is dat de dood van een vrouw er mee te maken had. Uiteindelijk treffen ze hem aan in een benzinestation, hoewel hij ontkent de trompettist te zijn.
Via flashbacks kom je het achterliggende verhaal te weten van de twee beloftevolle muzikanten die beiden verliefd zijn op een oogverblindende zangeres. Jules et Jim zijn niet ver uit de buurt. Uiteindelijk zorgt een ongeval voor het verbreken van de vriendschap en Cornelius die weigert om z’n trompet nog aan te raken,een boetebelofte die hij zichzelf heeft opgelegd. Het kost de oude knarren dan ook heel wat moeite om hem te overtuigen om toch deel te nemen en om de vriendschap met Alvin terug op te nemen.
De marketingtruc om de integrale hardcover te laten voorafgaan door een tweedelige soft cover blijft wel onduidelijk. Het gaat hier trouwens om een sfeervol filmisch verhaal dat je in één ruk moet uitlezen, zonder reclame tussenin. Scenarist Philippe Charlot werd pas de laatste jaren geregeld in het Nederlands vertaald. De Wezentrein is misschien zijn meest gekende classic. Tekenaar Alexis Chabert is niet wat je noemt een veelpubliceerder. Geregeld zit er zes jaar tussen twee strips. Maar hij blijft wel experimenteren met materiaal en technieken. En het moet gezegd: zijn werk wordt er enkel beter van. Van inkt naar aquarel, om hier te stranden bij potlood, zowel in contouren als in de kleuren. En het lukt hem daarbij om de zompige sfeer van het Zuiden van de USA bijna een geluid te geven. De personages zijn schitterend uitgewerkt. De deus ex machina in de vorm van de geest van Louis Armstrong zorgt voor een geslaagde verteller
Ontkurk die fles Bourbon! Draai op de achtergrond de vinylversie van Wynton Marsalis’ Jazz in Marciac uit 2009 en zet je aan het lezen van deze zuiderse tragedie. Aan een normaal leestempo heb je de twee delen van Bourbon Street uit bij het slotakkoord. Meer heb je niet nodig om 52 minuten perfect in harmonie te zijn.
