Het relativeren van de vaderlandse geschiedenis gebeurt wel vaker in stripverhalen. Met De Ruyter maken Pieter Hogenbirk en Herman Roozen van Michiel De Ruyter een echte karikatuur. Gelukkig staat het talent van beide heren garant voor een gevarieerde strookstrip.

De Nederlandse humorstrip bloeit de laatste jaren opnieuw. Het is vooral de kleine uitgeverij Strip2000 die nieuw en bestaand werk in albumvorm publiceert. In enkele jaren tijd heeft de uitgeverij op die manier een gevarieerd fonds uitgebouwd met het werk van enkele van Nederlands beste humoristen. Herman Roozen is een van die weinig gekende namen die achter de schermen al jaren gags aanlevert voor verschillende tekenaars en zelf ook regelmatig strips in opdracht tekent. Hij levert regelmatig materiaal aan Mark Retera voor zijn successtrip Dirkjan. Nu komt hij ook steeds vaker met zijn eigen naam op de covers van stripalbums terecht. Daarbij werkt hij vaak samen met tekenaar Pieter Hogenbirk. Hun gags, geïnspireerd door historische figuren, mondden eerst uit in Rembrandt en nadien ook in De Ruyter, waarvan nu een tweede album verschenen is.

Michiel De Ruyter is een van de voornaamste figuren uit de Nederlandse geschiedenis. Hij leefde in de 17e eeuw en was als admiraal betrokken bij talloze belangrijke oorlogen en expedities tegen piraten. De reputatie van De Ruyter was deze van een deugdelijk en rechtlijnig figuur. Net dat beeld vormt de aanleiding voor heel wat strips. Hogenbirk en Roozen verzinnen bij de historische figuur De Ruyter een kleurrijke cast van figuren. De grappen bevatten regelmatig historische feiten die vermengd worden met de eigen inspiratie van de auteurs. Daarbij drijven ze de spot met De Ruyters karaktertrekken en met de legendes over de figuur die doorheen de jaren een eigen leven zijn gaan leiden.

Met De Ruyter bewijst Herman Roozen nog maar eens dat hij de timing van een goede strookgrap perfect beheerst. Nagenoeg elke strip is de moeite waard en regelmatig zaten wij alleszins luidop te lachen. Toch zal een strip als De Ruyter moeilijk een breed publiek kunnen aanspreken buiten Nederland. Daarvoor zijn de verwijzingen naar de Nederlandse geschiedenis te frequent en ook te belangrijk voor een goed begrip van de humor in dit album.

Tekenaar Pieter Hogenbirk blijkt steeds meer alomtegenwoordig in het Nederlandse beeldverhaal. Naast de reeksen Rembrandt en De Ruyter heeft hij met scenarist Willem Ritstier ook de reeks Tim Tijdloos lopen en werkt hij aan autobiografische strips onder de titel Me, Myself and I. Bovendien werkt hij frequent aan strips in opdracht, zoals Heine & Hoogie en Tromp & Truffel. Het maakt van Hogenbirk zowat de Nederlandse Charel Cambré, al zeker wat zijn productiviteit betreft. De tandem Hogenbirk en Roozen werkt erg goed samen en staat nu ook met De Ruyter garant voor een weerkerende bijdrage in het stripblad Eppo. Met een uitgeverij als Strip2000 worden bovendien eindelijk nog eens wat humorstrips vereeuwigd in een eigen album. Dit geeft de bij uitstek vluchtige strookstrips toch een iets langere houdbaarheid.