Waarom gaan recht staan voor een podium in een vochtige concertkelder, moeten ze bij Niflheim hebben gedacht, als je dezelfde avond vol donkere soundscapes en drones ook in de stijlvolle KASKcinema te Gent kan organiseren? Naast de prachtige locatie op de historische Bijlokesite en knusse zetels om in weg te zakken, was de reden duidelijk: twee van de drie artiesten vergezelden hun melancholische solocomposities (slechts bestaande uit ijle gitaareffecten en hypnotiserende loops) van langzaam voorbijschuivende zwart-witbeelden om de desolaatheid van de muziek nog meer kracht bij te zetten. En of dit opzet geslaagd was.
Bij aankomst in de kleine filmzaal, viel direct het weinig conventionele instrumentarium op: vooraan stond amper één versterker, met daarrond drie indrukwekkende collecties effectpedalen en een gitaar. We hadden nog maar net plaats genomen of opener Sequences zat al op de grond aan de knoppen te draaien. Voorovergebogen onder een scherm vol kille, abstracte visuals, bouwde hij een gitzwart ambient geluid vol feedback op, dat waarschijnlijk niet ongeschikt zou zijn als soundtrack voor de Apocalyps. Zeer genietbaar, maar soms was de rode draad toch wat zoek.
Van dat laatste had Mathieu Vandekerckhove (vooral bekend als gitarist van Belgische metaltrots Amenra) met zijn soloproject Syndrome echter allerminst last. De set bestond uit het enige nummer van zijn meest recente, gelijknamige plaat Now and Forever. Live was het niet minder dan adembenemend om te zien hoe enkele doffe percussieslagen op gitaar, een paar welgemikte akkoorden en vele subtiele lagen effecten, drones en loops zich ontvouwden tot een sonisch middernachtverhaal. Door die zacht kabbelende, subtiele soundscapes te combineren met de mysterieuze, in grijstinten gehulde beelden die als een stil drama voorbij het netvlies passeerden, versmolt het geheel tot een intense, hoogst introverte kunstvorm die de zaal na een halfuur verdwaasd achter liet in de duisternis van de KASKcinema. Het onbetwiste hoogtepunt van de avond.
Na zoveel emotie en dromerigheid werden we door afsluiter Planning For Burial met “Where You Rest Your Head At Night” meteen weer met de voeten op de grond bracht. Vreemd zicht wel, om de Amerikaan blootsvoets zijn experimentele dronemetal te zien spelen in een cinemazaal, terwijl hij zijn zang zonder microfoon boven het gitaargeweld probeerde uit te laten komen. Massieve noisemuren, balancerend op het randje van pure chaos, werden in hoog tempo afgewisseld met zweverig postrockgeplingel, waardoor de nuance bij momenten ver zoek was. Maar met een verwoestende finale als “Golden”, dat abrupt inviel na het met een droge fuck this afgebroken “29 August 2012”, is dat slechts een kanttekening.
Muziek en film mogen dan wel al vanouds samen gebruikt worden, vaak is in die combinatie het één inferieur aan het ander. Denk maar aan een veredelde slideshow op een podium of een film met livebegeleiding op de achtergrond. Daarom kan dit soort symbiose, die de kans tot optimale artistieke expressie biedt, alleen maar worden aangemoedigd, en deze avond was daar een bijzonder mooi voorbeeld van. De nacht van vrijdag 26 oktober was ineens een stuk donkerder rond de Bijloke, maar daar was wellicht niemand rouwig om.
