Als er één ding is dat de Amerikaanse televisie in overvloed heeft, dan zijn het wel sitcoms. Elk jaar komen er tientallen bij op de Amerikaanse zenders, waarna er maar een handjevol echt blijft hangen en het geluk heeft om enkele seizoenen bij te maken. Sitcoms als Friends en How I Met Your Mother zijn uitzonderlijke voorbeelden die de kans kregen om acht tot tien seizoenen te produceren. Zeer leuke series, maar het probleem is dat ze ook al snel herkenbaarheid met zich meebrengen en nog maar zelden verrassend uit de hoek komen. Als veeleisende couch potatoes mogen we dan ook zeer blij zijn dat er nog iemand als Louis C.K. rondloopt. De stand-up comedian kreeg de kans om een eigen tv-serie in elkaar te boksen en verbaasde vriend en vijand. C.K. kwam af met Louie, de perfecte anti-sitcom, grotendeels gebaseerd op zijn eigen leven en lijden in het hedendaagse New York.
Autobiografisch dus. Laat ons zeggen dat C.K. voor negentig procent zichzelf speelt. Louie is een licht succesvolle stand-up comedian die New York als thuisbasis heeft. Aan het begin van het eerste seizoen zien we hoe de scheiding tussen hem en zijn vrouw stilaan rond geraakt. Vanaf dan is hij een alleenstaande vader die om de week het hoederecht heeft over zijn twee dochtertjes en zijn avonden slijt in New Yorkse comedy cellars. We zien hoe Louie zich door de urban jungle sleept in een lange queeste naar een nieuwe liefde, een stabiel leven en het beste voor zijn kinderen. Ondertussen volgen we Louie in zijn interacties met anderen, zijn leven on the road als komiek en zijn twijfels over de wereld om zich heen. Awkwardness, hilariteit, somberheid en diepe levenswijsheid troef.
Toen Louis C.K. de opdracht kreeg om een eigen serie te maken, wou hij allesbehalve een doordeweekse sitcom produceren, omdat hij het genre gewoonweg veracht, iets wat zeer duidelijk wordt in seizoen twee. Louie is dan ook alles wat een gewone sitcom niet is. Opmerkelijkste eigenschap is dat elke vorm van continuïteit overboord wordt gegooid. Elke aflevering heeft zijn eigen doeleinden en thematiek, waardoor een seizoen van Louie eerder omschreven kan worden als een opeenvolging van segmenten dan als een vastomlijnd geheel. De ene aflevering kan zich gewoon afspelen in New York, terwijl de volgende plotseling plaatsvindt in Miami, waar Louie een optreden heeft. Ook met de tijd wordt gespeeld, zoals in een aflevering waarin we terugkijken naar de godsbeleving van de jonge Louie. Van een duidelijke verbintenis tussen afleveringen is er zo goed als geen sprake. Via die segmenten krijgen we een blik op wat het leven van het hoofdpersonage nu precies inhoudt, een leven in mozaïekvorm. De narratieve delen van elke aflevering worden meestal ook ingebonden door enkele stukjes stand-up. Die stijl is aangenaam en legt weinig druk op je als kijker. Elke aflevering staat op zich en brengt zijn eigen vorm van voldoening met zich mee.
Die losheid met continuïteit komt ook tot uiting in het gebruik van acteurs en personages. Zo worden er sporadisch en zonder enig nut verschillende acteurs gebruikt voor de moeder van Louie en voor zijn dochtertjes. Ook gastacteurs(o.a. Ricky Gervais, Chris Rock en David Lynch maken hun opwachting) spelen soms gewoonweg twee verschillende personages. Een gegeven dat verwarrend kan werken, maar het experimenteren met vorm werkt wel verfrissend en doet Louie sterk boven het mainstream aanbod aan comedy series uitstijgen.
De comedy zit hem in de situaties waarin Louie zich werkt. Zijn pogingen tot het vinden van nieuwe liefdes, mondt meestal uit op een date met vrouwen die ze niet allemaal op een rij hebben. Hilarisch voorbeeld is wanneer hij in bed duikt met een van de moeders uit de school van zijn dochters en deze in het heetst van de strijd om haar vader begint te roepen en begint te wenen. En dan zijn er ook Louie’s interacties met andere mensen, zijn kijk op de dingen des levens en gebeurtenissen die geheel uit het niets komen en haast iets surrealistisch hebben. Zo staat hij op een bepaald moment aan een verkeerslicht te wachten terwijl hij een geflipte dakloze op zich ziet afkomen, hem ontwijkt, waardoor de dakloze onder een bus terechtkomt en droogweg wordt onthoofd. Luguber, maar geweldig grappig en gedurfd. De grens tussen grappig en ongemakkelijk is meestal flinterdun.
Louie is ook zeer menselijke comedy, die inspiratie vindt in de alledaagse dingen en daar nog eens een haast dystopische illustratie van het leven in een grootstad bovenop gooit. Naast een lach hoort er altijd een traan. C.K. schetst het bestaan in New York als een grauwe realiteit waar het knokken is om te overleven. New York is niet de stad van de grote wolkenkrabbers, maar van individuen die elk hun uniek bestaan leiden. De manier waarop C.K. New York in beeld brengt doet bij wijlen terugdenken aan de films van Sidney Lumet, Midnight Cowboy en zelfs Taxi Driver. Niet thematisch, maar puur in de ruwheid en het realisme van de stijl. Als je op zoek bent naar de Nouvelle Vague in de Amerikaanse televisie, dan is Louie een goed begin. C.K filmt alles met zijn persoonlijke Red camera en monteert alles zelf op zijn laptop.
Louie is een serie die zich niet voordoet als het verplichte wekelijkse half uurtje entertainment. Louie stelt een zeer humaan en alledaags personage op als onderwerp, een personage dat in al zijn eenvoud probeert om te gaan met de wereld rond zich. Dat is aandoenlijk, triest, grappig, herkenbaar, bizar en af en toe – in al zijn levensinzicht – eng. Louie is straffe postmoderne televisie, televisie die de setting waarin het zich afspeelt ten volle begrijpt en zonder enige twijfel een van de beste comedy series van de laatste tien jaar is. Liefst meer van dat!
