Een seconde of twintig, meer had Brittany Howard van Alabama Shakes niet nodig om haar publiek duidelijk te maken dat het iets bijzonders te zien zou krijgen. Hun mix van soul, blues en rock is alles behalve origineel, maar de power waarmee Howard en haar band de AB Club de adem afsneden, was niets minder dan indrukwekkend.
Tijdens die eerste twintig seconden stak de imposante Howard met een gitaarintro het vuur aan de lont van wat zeventig minuten vuurwerk zou worden. Zodra de rest van de Shakes inviel, smeet ze voor ’t eerst haar gekrulde haardos achterover en zag het publiek een energie vrijkomen die niet meer zou verdwijnen. Howard gooide haar lijf heen en weer, liet nooit langer dan twee seconden dezelfde uitdrukking op haar gezicht staan en scheurde met haar stem de boel aan flarden.
Zonder scrupules palmde Brittany Howard de uitpuilende AB Club in, dat in sterk contrast met de rest van de band. Aan de bas stond een bewegingloze baard met pet op en wat verder leek het alsof de boekhouder van de groep een gitaar had opgeraapt. Weliswaar stuk voor stuk topmuzikanten, zo bewezen ze in de loop van de set, maar het is duidelijk dat Britanny Howard op het podium alle aandacht opeist. Dit is een frontvrouw die geboren is voor the big crowds. Een goed jaar nadat deze groep in een studio in Nashville hun eerste songs opnam, is ze klaar om met hun garagesoul een festivalpubliek in te pakken.
Met de single “Hold On” vroeg in de set gaf Alabama Shakes blijk van een gezonde dosis vertrouwen in hun overige songs (en waren wij snel van al die filmende smartphones in de lucht af), en dat bleek alleen maar terecht. “Hold On” hoorde zelfs bij het braafste uit de hele set, die gaandeweg rauwer en intenser werd. Tijdens “Boys & Girls”, opgedragen aan een verloren jeugdvriend, stond de weemoed voor iedereen te lezen op het gezicht van Howard. De vraag of soulmuziek anno 2012 nog oprecht kan zijn, werd beantwoord door de getergde blik en de verkrampte Joe-Cocker-vingers waarmee Howard zichzelf leek te dirigeren. Laat deze vrouw een ballad van Bon Jovi coveren en nog hoor je haar hart breken tot achterin de zaal.
De overtuigingskracht waarmee deze piepjonge band op het podium staat, is pure klasse. Die heeft ze in grote mate te danken aan de présence van Howard die Alabama Shakes een smoel geeft, maar haar alle lof toebedelen zou de rest van de band oneer aandoen. Tijdens de meeslepende afsluiter “You Ain’t Alone” voelde je hoe het perfecte gevoel voor timing bij de vierkoppige band het kippenvel nog extra een millimeter omhoog duwde.
Het gaat momenteel hard voor Alabama Shakes. Maar de bisronde die uit vijf uitstekende nieuwe songs bestond, verraadt dat deze bluesrockers al klaar zijn voor nog veel meer. Met een rondje oerklassieke rock-’n-roll die aangedreven leek door de piano van Jerry Lee Lewis, kreeg dit concert de opwindende apotheose die het verdiende.
De kans lijkt klein dat Alabama Shakes nog in een Belgische zaal van dit formaat te zien zal zijn. Maar deze wervelwind is krachtig genoeg om een publiek van enkele duizenden mensen meer met evenveel gemak door elkaar te schudden. Afspraak op zaterdag 30 juni, in de Pyramid Marquee van Werchter.
