Lawrence Seksik bewerkte zijn eigen gelijknamige roman uit 2010 tot stripscenario en liet het door de 45-jarige Guillaume Sorel in beeld brengen. De roman baadt in een sfeer van depressie en berusting. Schept de stripversie wat verlichting voor het vrij droeve verhaal?
Toegegeven, na de verschillende biopics die de laatste jaren verschenen, is dit er niet echt één die tot de interessesfeer van het grote publiek zal horen. Toch was Zweig een autoriteit in de wereld van de literatuur. Het zijn vooral zijn biografieën die hem zijn faam bezorgden, zoals die van Mary Stuart en de Balzac. Het verhaal begint in september 1941. De Oostenrijks-joodse Zweig en z’n vrouw Lotte ontvluchtten het nazi-regime en stranden in New York, waar ze terug moeten vertrekken omdat hun visum al snel verlopen is. Hun volgende en laatste bestemming is de bruisende Braziliaanse stad Petropolis.
Brazilië valt niet zomaar uit de lucht. Zweig is daar een zeer gevierd auteur, niet in het minst omdat hij het land en z’n leiders uitvoerig bewierookt heeft. Hij finaliseert er zijn laatste roman, De wereld van gisteren, en start er verschillende projecten. Humanist, schrijver, genie, … Zweig is een belangrijke gast voor het land die heel wat bescherming krijgt van het regime. Toch blijft hij ook in het oog van de Brazilianen een jood en een vreemdeling. Iets waar Zweig erg onder lijdt. Neem daarbij de informatie die stilaan doorsijpelt over het lot van zijn soortgenoten aan de andere kant van de Atlantische Oceaan en je weet dat de depressie ongenadig zal toeslaan. De astma-aanvallen van Lotte die erger worden en het oneindige karakter van de Tweede Wereldoorlog worden de katalysator van het nakende einde van de schrijver en z’n vrouw.
De adaptatie van de roman, een bestseller in Frankrijk, is, zoals eerder vermeld, ook van Sesklik. Hij is er in elk geval in geslaagd om de stijl en de sfeer van de roman trouw te reproduceren. Een drukkende sfeer, verstikkend als een vochtig warme zomerdag. De sombere gedachte-uitwisselingen die Zweig heeft met de verschillende protagonisten zijn eveneens erg verstikkend. Je wordt bijna verpletterd onder de voelbare ondergang van het hoofdpersonage. De kortademigheid van Lotte draagt daar nog eens toe bij. Toch zijn er ok momenten van geluk, hoop een feest, die het geheel laten ademen.
De hoge grafische kwaliteiten van Sorel en het subliem gebruik van licht en kleur zorgen er voor dat De laatste dagen van Stefan Zweig een uitzonderlijk elegant boekwerk geworden is. Sorel slaagt er in om met zijn kleurenpalet en lichttoetsen een sfeer te creëren die ergens tussen tristesse en blijdschap zweeft. Hij heeft met zijn aquareltechniek zeker de juiste drager gevonden om deze sfeer te verkrijgen.
Kortom, deze 88 pagina’s hebben zeker de kwaliteit van de betere roman met oog voor realiteit en tijdsgeest. Het is wel wennen aan het trage tempo dat voortkabbelt als een naturalistische film uit het midden van de vorige eeuw. We zouden zeker de tip willen meegeven om Stefan Zweig eerst eens te googlen voor je aan de strip begint. Het helpt om in de sfeer te geraken. Een historisch kader voor- of achteraan zou dan ook niet mogen ontbreken in een autobiografie van een minder bekend personage. Het einde is uiteraard voorspelbaar maar door de kadrering zorgt het voor een ontroerend einde van een mooi in beeld gebracht verhaal.
