Postrock
op de dag des Heren: het kan geen toeval zijn. Geen genre dat
dringender aan een verrijzenis toe is dan het ellenlange
gitaargepingel met afsluitende noise-eruptie. Een paar jaar
geleden mocht Mogwai nog een goedgevulde Domino-zondag
afsluiten en dit keer was het aan Mono om de religieuze epiek van
onze Paaszondag nog aan te dikken met hun majestueuze hymnes. Met
nog vier supporting acts was het programma alvast verlokkelijk
genoeg om de chocoladen eitjes en duffe familiebijeenkomsten links
te laten liggen.
Nochtans begon de hoogmis van de noise met een ronduit valse noot,
letterlijk en figuurlijk. Tiny Masters Of Today,
dat zijn Ivan & Ada, broer en zus, 15 en 13 jaar oud. Hun
leeftijd bleek echter de voornaamste reden voor hun aantreden want
de jonkies gaven allerminst blijk van jeugdig enthousiasme. Het duo
klonk als een bastaardzoon van The Ramones en The White Stripes,
maar dan eentje die te vroeg uit de couveuse was gehaald.
Slordigheid, slechte zang en nonchalance mogen dan wel
stijlkenmerken van punkrock zijn, maar Tiny Masters Of Today
maakten het net iets te gortig. Onrijpe nummers, een kaduke
interactie en het pijnlijk zeurderige kattengejank van Ada maakten
het optreden tot een ware beproeving voor de oren. Op naar die
schoolbanken, en snel een beetje!
Gelukkig bleek Mi Ami het perfecte antidotum tegen
die ongeïnspireerde laksheid. Het Amerikaanse trio grossiert
namelijk in een weinig voor de hand liggende genreversmelting die
de wenkbrauwen deed fronsen en de benen in beweging bracht. Daar
bovenop bracht Mi Ami hun waanzinnige mix van noise, dub en tribale
drums met een ongeziene drive en klonk de band constant bezeten,
snoeihard en extreem dansbaar. Dat kon ook moeilijk anders met een
half krankzinnige bonestaak als zanger die klonk als een troep
krijsende apen in het muzikale oerwoud van afropunk en bezwerende
dub. Liars tussen de bosjesmannen, Tv On The Radio met maniakale
punkgitaren en ga maar door: het zijn allemaal spaak lopende
omschrijvingen want Mi Ami was een concert lang ongrijpbaar,
hyperkinetisch en ziedend (tot een gebroken tand toe). Ontdekking
van jewelste!
De gammele synthpop en gerafelde indierock van Handsome
Furs leek daarna het geschikte voer om de okselvijvers te
laten opdrogen, maar dat was buiten Dan Boeckner en Alexei Perry
gerekend. Het echtpaar klonk live namelijk veel pompender dan op
plaat. Boeckner liet z’n gitaar gretig gal braken en de
drumcomputer van Perry sloeg gaten in de muren van de ABBox. Dat
Boeckner’s eega daarbij headbangend en stampvoetend tekeer ging
maakte hun energetische performance er alleen maar opwindender op.
Handsome Furs baanden zich Bonnie & Clyde-gewijs een weg door
‘Face Control’ en lieten The Kills qua rock ’n roll-gehalte
probleemloos een poepje ruiken (met Boeckner’s zelfwurging met de
kabel van z’n microfoon als hoogtepunt).
Ondanks de knallende set van Handsome Furs kon niets ofte niets ons
voorbereid hebben op het concert van de avond. De dierlijke,
ronduit perverse noise-oorlog van Health was
namelijk onthutsend intens en verbijsterend waanzinnig. Er werd met
microfonen tegen versterkers gemept, sjamanisch gedanst op pure
geluidsterreur, op handen en voeten op samplers geslagen,… Health
was een extreem fysieke en ritualistische slooppartij zoals we ze
nog maar zelden hebben gezien. De gierende, monstreuze noise
vermorzelde elk mespuntje melodie en de tribale drumdonder klonk
als een regen van V2-raketten die de ABBox in een slagveld
transformeerden. Net als bij Wolf Eyes is een overdosis Health
ongetwijfeld nefast voor de mentale gezondheid, maar in deze
beperkte dosis klonk destructie nooit opwindender. Samen met Mi Ami
tekende Health voor dé performance van de avond!
Dat Mono niet de ultieme uitschieter was, hoeft
ook niet te verwonderen. De Japanners zijn live altijd een
dubbeltje op z’n kant geweest. Het viertal wisselt geen woord met
het publiek, speelt in tegenstelling tot Mogwai bijna enkel songs
die de 10-minuten grens overschrijden en het was maar de vraag of
‘Hymn To The Immortal Wind‘ overeind zou blijven zonder
strijkers op het podium. Toch werd er impressionant geopend met
‘Ashes In The Snow’ en ‘Burial At Sea’, de twee beste songs van de
nieuwe plaat. Mono speelde zoals vanouds feilloos en de passaten
van orgastische noise op het eind waren krachtig genoeg om zelfs
het stevigst gefundeerde gebouw als een boterbloem uit de grond te
rukken.
Toch kon een korter interludium als ‘Silent Flight, Sleeping Dawn’
de achillespees van Mono’s composities niet verdoezelen. De
formulaïsche songs met hun voorspelbare patroontjes bleven niet
boeien en het gebrek aan communicatie met het publiek resulteerde
op bepaalde momenten in steriliteit. Met het infernale ‘Yearning’
(uit ‘You Are There’) werden we echter hardhandig wakkergeschud en
afsluiter ‘Everlasting Light’ bewees dat zelfs de meest
traditionele postrock nog magisch en meeslepend kan zijn.
Zo werd deze Domino-zondag, op de miskleun van Tiny Masters Of
Today na, een bijzonder geslaagd muzikaal uitje met noise en door
de mangel gehaalde klanken als rode draad. Het festival begint er
een fraaie traditie van zondagse hoogmissen op na te houden met tal
van te ontdekken bands. Alleen hoeft volgend jaar geen postrock-act
top of the bill te zijn.
