Met alweer een glansrol voor de tirannieke oma is deze Kleine Robbe opnieuw goed voor een heerlijk lichtvoetige nostalgietrip. Helaas sluipt de moderne tijd ditmaal al te zichtbaar de strip binnen en boet de reeks daarmee heel wat aan charme in.
Wat is de houdbaarheid van een stripreeks? En in het bijzonder een spin–off daarvan? De Kleine Robbe gaat onderhand vijftien jaar mee en nu deel dertien in de winkel ligt, dreigt het gapende gat van de herhaling en het opdrogen van de creativiteit. Zijn de ingrediënten nog wel voldoende fris om dit dertiende deel te verantwoorden en zit er nog genoeg rek op de personages om niet te vervallen in ééndimensionaliteit en totale voorspelbaarheid?
Dat zijn allemaal vragen waar een mens mee zit wanneer de nieuwe Kleine Robbe binnenvalt, maar Droom Zacht! blijkt nagenoeg alle twijfels van tafel te vegen als waren het weerloze broodkruimels. Uiteraard zijn er de voorspelbare gags met Meneer Peuk, maar wanneer de immer hilarische zuipschuit annex turnleraar in het kader verschijnt, is het moeilijk een glimlach te onderdrukken, zelfs al heeft de brave man nog geen woord uitgebracht. Ook de sporadische grapjes waarin De Kleine Robbe terugblikt naar de tijd dat hij nog een mini-Robbe was, mogen zowat altijd hetzelfde anatomische thema hebben, door zuinig te zijn met zo’n onderwerp zorgen Tome en Janry ervoor dat dezelfde grap zonder problemen al die tijd blijft meegaan.
Ook nog steeds zeer vermakelijk zijn de fratsen van Robbe en Vermieljoen. Na al die jaren blijft het koddig hun pogingen te aanschouwen om op de meest slinkse manieren jongedames kledingloos gade te slaan. En in dezelfde sector blijft ook Juffrouw Cijfer voor onverholen gegeil bij de (mannelijke) kinders zorgen. Hoewel dat niks nieuws is, zijn we niet geneigd te pleiten voor verandering.
De opa, een vast personage dat altijd goed was voor een handvol leuke pagina’s met lichte inslag, is de grote afwezige in dit album, maar dat wordt goed gemaakt door een knorrige oma. De herkenbaarheid van dit karakter is zeer groot: wie kent immers geen oude dame die de eerste tekenen van dementie begint te vertonen, maar ondertussen hardnekkig haar moeilijk karakter blijft koesteren? In dit geval leent het onderwerp zich alvast tot enkele van de betere David-versus-Goliath-situaties.
Het enige minpuntje is de tijdsetting. In de eerste albums leken de verhaaltjes zich steevast in een archaïsch verleden af te spelen, ergens in dat kasseitijdperk na de laatste oorlog, al dook er sporadisch een stuk moderniteit op dat vaak niet meer dan een louter functioneel nut had. In Droom Zacht! echter is de setting wel heel erg hedendaags. Op zich is dat niet erg, maar door de gags zonder schroom in het hier en nu te situeren gaat een groot deel van de charme verloren en lijken de situaties met de pastoor en andere dorpse voorvallen plots totaal misplaatst.
Al kan ook voor die ingreep een verklaring gevonden worden: De Kleine Robbe speelt zich immers af in La France Profonde, een imaginaire, beschutte wereld die enkel bestaat bij gratie van de mensen die erin geloven. Door die te mixen met de vroege éénentwintigste eeuw krijg je een mengwereld zoals die door sommigen nagestreefd, maar door geen zinnig mens als leefbaar beschouwd wordt. Los daarvan is De Kleine Robbe nog steeds op een uitermate charmante manier kig, en is het een van de weinige strips die zowel door jong als door oud met smaak gelezen kunnen worden; een evenwichtsoefening die hoe dan ook veel respect afdwingt.
