PUKKELPOP 2007 :: Main Stage, donderdag 16 augustus

Wie die donderdag koppig naar de main stage bleef kijken, kreeg een bizar menu voorgeschoteld: van zigeunerpunk over garagerock en al dan niet depri pop tot een Braziliaans dansfeest. Confuse and conquer moet Chokri gedacht hebben, maar uw goddeau-reporters verloren er hun scherpte niet door. Hah!

Wegens overweldigend succes geprolongeerd: Gogol Bordello. Vorig jaar bracht dit zigeunercircus de Marquee nog in vervoering, nu mogen ze al vroeg op de dag het publiek voor de mainstage tot een feestje gaan verleiden. Inmiddels is er een nieuw album uit, Super Taranta en hebben de heren en dames de hele wereld laten kennismaken met de mengelmoes van traditionele balkanmuziek, een flinke scheut punk en de enorme ’gypsy-drive’. Vanaf minuut één is meteen duidelijk dat nog steeds niets veranderd is aan deze succesformule. Hutz is nog altijd de volksmenner en weet zeker de twee eerste vakken al vroeg op de middag tot een pogo te verleiden. Lijflied "Start Wearing Purple" krijgt zelfs al verder de festivalweide op, wat heupen in beweging. De show van Gogol Bordello is theatraal en barstensvol energie. Het zijn vooral de nummers van hun album Gypsy Punks die de show stelen, want hoewel Super Taranta muzikaal weliswaar iets verder gaat dan zijn voorganger, moet dit nieuwe album het afleggen als het op aanstekelijkheid aankomt. Hoe dan ook. Gogol Bordello deed waar het voor geprogrammeerd stond, al vroeg op de dag wisten ze toch al een nog matig gevulde weide in feeststemming te brengen.

Volksheld nummer één op Pukkelpop is nog steeds zonder twijfel — mocht de eer niet naar Seasick Steve gaan — Jesse "The Devil" Hughes. De man speelde vorig jaar het beste concert van zijn Eagles Of Death Metal op Pukkelpop. Dit jaar werd die triomftocht nog eens dunnetjes over gedaan, zij het dat het uitzonderlijke niveau ditmaal niet gehaald werd. Net niet, want de vertolkingen van nummers als "Already Died" en culthit "I Only Want You" waren om duimen en vingers van af te likken. Of de groep nog lang kan blijven doorgaan op Death By Sexy, is nu de hamvraag geworden. Als de Eagles echter een nieuwe klepper uitbrengen, lijkt het uitgemaakte zaak dat Kiewit volgend jaar opnieuw zal overstromen van de Peace, Love And Death Metal.

Vergeleken met Jesse Hughes is Tom Smith een koorknaap, maar als het op bezieling aankomt speelt hij Hughes zonder problemen naar huis. Een door merg en been snijdend "Bones" doet de aardig gevulde weide al snel verstommen. Smith — nauwelijks de twintig voorbij — zingt alsof zijn leven ervan afhangt en kronkelt manisch over podium en piano. Editors wisselen de nu al als klassieker aandoende radiohits van The Back Room af met nieuw werk en we vragen ons af wie er na dit concert nog durft te beweren dat het slappe Interpol-kloontjes zijn (om de Joy Division-vergelijking nu eens niet te maken). Dat Smith niet alleen présence en een mooi snoetje heeft, maar ook het talent om de niet bepaald eenvoudige zanglijnen ook live tot een goed einde te brengen, doet moois hopen voor de toekomst. Koorknaap zijn heeft ook zijn voordelen.

Wat een verschil met de slappe kak van Fall Out Boy. Sneed de weltschmerz van Editors nog door merg en been, het slappe emo-gewauwel van de Amerikanen kleurt iets te netjes bij een tienerkamer waar de Barbies nog maar net uit verwijderd zijn. We geven de groep twee nummers lang de kans om te bewijzen dat er ook enig goeds in emoland bestaat, maar het is een verloren zaak. De tienermeisjes krijsen intussen rustig als ware er geen leven voor en na de passage van Fall Out Boy

Het leven erna is zestig, één brok seks en walst compromisloos de weide plat. Iggy Pop heeft bovendien zijn The Stooges meegebracht, wat altijd sympathiek is. Ze doen wat we van hen verwachten: een resem klassiekers spelen en ook de obligate Stooges-acts passeren de revue. Pop neukt een versterker, springt van het podium en nodigt het publiek uit mee te komen dansen op "No Fun". Dat de verdwaalde leukerd die een nummer later nog even achter de groep doorhuppelt, brutaal wordt neergeslagen door de tourmanager, legt de gecontroleerde anarchie even pijnlijk bloot, maar dat The Stooges de rock-’n’-roll uitvonden is duidelijk. Getuige ook de jongeman die langs ons met open mond naar het gebeuren stond te kijken.

Wie nu nog ongeduldig op een concert van Kaiser chiefs staat te wachten, is ofwel wat traag van begrip, of is het soort superfan die we graag even meewarig een schouderklopje geven. De Chiefs mogen vandaag een stuk later het podium op dan anderhalve maand geleden in Werchter, wat resulteert in meer lampen en tien minuten langer spelen. Het nieuwe is er zo onderhand wel af en tussen alle publiekspelletjes door doet het geheel ons plots aan Iron Maiden denken. Ook hier een wat protserige lichtshow en veel meezingmogelijkheden (de lalalala’s en klapmomenten waren niet bij te houden). Is dat daarom slecht? Absoluut niet. Op zijn tijd is dit soort voetbalrock meer dan welkom. Kaiser Chiefs hebben bovendien de songs en de frontman om een dergelijk feest voor de zoveelste maal tot een goed einde te brengen. Helaas hebben de voorbije jaren net die ene keer teveel "Oh My God" meegebruld. Wilson en de zijnen lieten geen steek vallen, maar mogen nu even van onze podia af om een nieuwe plaat bij elkaar te schrijven. We worden Kaiser Chiefs liever niet beu.

Daft Punk toert niet, Orbital en Underworld liggen voor pampus en de Chemical Brothers stonden al op Werchter (Pukkelpop moet nu ook niet te hard op Rock Werchter gaan lijken, toch niet binnen dezelfde — welja — zomer) dus Basement Jaxx, twee jaar geleden ook hier, mag de eerste Pukkeldag afsluiten. Hun act steekt zo akelig perfect in elkaar dat we soms op een iets te georkestreerde en gemonteerde show staan te kijken. Wat de charme van een dance-optreden niet echt ten goede komt. Bij de vorige passage zag het er alleszins net iets imposanter uit. Zit er bovendien iemand te wachten op een akoestische versie van "Romeo"? Gelukkig houdt de resem hits zoals "Red Alert" en "Where’s Your Head At" de voeten regelmatig van de grond. Het bevordert een uurtje later onze nachtrust, wat in de omgeving van nog net iets te wakkere Hollanders en ander festivalgespuis nooit kwaad kan.