Met een bijnaam als “God van de manga” kan niet iedereen pronken. Het is dan ook met gepast ontzag dat we aan Ode aan Kirihito van Osamu Tezuka begonnen. Een kennismaking met een legende.
Van opleiding was Osamu Tezuka (1928-1989) een arts. Hoewel hij nooit de geneeskunde bedreef, komt die achtergrond hem in Ode aan Kirihito goed van pas. In dit tweedelig epos vertelt Tezuka immers het verhaal van de arts Kirihito Osanai die achter het mysterie van een nieuwe ziekte wil komen: verschillende mensen veranderen immers langzaam in honden, maar Kirihito zit dicht bij een oplossing. Hij komt echter in botsing met zijn medische oversten en wordt vervolgens het slachtoffer van hun gemene complot. Kirihito wordt zelf slachtoffer van de ziekte en moet zo een slopende strijd voeren om een medicijn te vinden.
De laatste jaren wordt de Nederlandstalige markt overspoeld met vertalingen van Tezukas werk. De acht delen van Boeddha (uitgeverij L) werden lovend onthaald door pers en publiek en het eerste deel maakte onlangs zelfs deel uit van de actie De Andere Strip van Boek.be en Humo. Ondertussen zette ook uitgeverij Xtra zich aan het vertalen, met De Drie Adolfs als eerste in het verschiet. Tezukas gave voor het vertellen van epische manga voor een volwassen publiek slaat duidelijk aan bij een ruim publiek. De misser van het op de jeugd gerichte Astro Boy (enkele jaren geleden door Standaard uitgegeven) lijkt nu erg ver weg.
Ode aan Kirihito dateert uit 1970-1971 en het is dan ook merkwaardig dat het verhaal tot op de dag van vandaag zo actueel en modern lijkt. Het tempo ligt erg hoog en Tezuka schuwt ook het occasionele naakt en geweld niet. De vertelling gaat echter voor alles en de tekeningen zijn dan ook vooral op het functionele gericht, zoals we dat bij andere, hedendaagse manga-successen als Monster of Death Note zien. Japanse tekenaars lijken maar zelden met grafische hoogstandjes uit te willen pakken, een indrukwekkend landschap hier en daar niet te na gesproken. Toch legt Tezuka heel wat meer nuance in zijn tekenwerk dan je zo zou vermoeden. Hij varieert tussen cartooneske, ronde figuurtjes, een meer typische manga-actiestijl (die hij trouwens grotendeels zelf uitvond) en druk gearceerde, meer realistische passages. Die overgangen zijn echter nergens geforceerd en vloeien naadloos in elkaar over, wat alweer een bewijs is van Tezukas vertelkunst.
Uitgeverij L kiest ervoor om na Boeddha ook Ode aan Kirihito in luxueuze harde kaft uit te brengen. Wat ons betreft een gedurfde keuze. Manga is immers al te vaak synoniem met kleine verwaarloosbare pocketboekjes die vooral geen eurocent te veel mogen kosten. Voor een verhaal als Ode aan Kirihito is een beetje luxe echter niet overbodig. Met de huidige hype van de graphic novel kan die uitvoering het boek alleen maar dichter bij het doelpubliek brengen. Ode aan Kirihito mag dan maar een kleine fractie van Tezukas ontzagwekkende productie bevatten, we kunnen alleen maar hopen dat de onmiskenbare kwaliteiten van dit boek representatief zijn voor het overige werk. Binnenkort volgt met deel twee, Mensenlevens, hopelijk een bevredigend slot van deze zinderende opener.
