Ardennen? Check. Servais sleept ons naar aloude gewoonte naar het bos om — het lijkt bijna alsof opa vertelt — een verhaal te brengen over gewone mensen. Al zijn ze in dit geval toch niet zo gewoon als je op het eerste gezicht zou vermoeden. De laatste bronst doet behoorlijk cynisch aan.
{image}
Een obsessieve vrouw zonder voeling met de werkelijkheid, een machtsbeluste voormalige topauteur, een dodelijk ambitieuze jonge vrouw en een dweil die iedereen over zich heen laat lopen: ziehier de hoofdrolspelers die Servais bedacht heeft voor De laatste bronst, zijn jongste album.
Een fraai allegaartje is het allerminst. Je zou Servais haast meer liefde voor zijn decor — de ardennen, hoeft het nog gezegd? — toedichten dan liefde voor zijn karakters. Of voor de mensheid tout court, maar die conclusie laten we over aan lui die daarin gespecialiseerd zijn, hetzij beroepshalve, hetzij louter uit interesse.
Wat we wel vaststellen , is dat strips er niet zelden baat bij hebben het onderscheid tussen goed en kwaad subtiel uit te vlakken. Het zorgt ervoor dat een ietwat banaal verhaal toch een impact kan hebben. Of het met die intentie was dat Servais de personages hier hun persoonlijkheidstrekken toegedicht heeft, kunnen we evenmin met zekerheid stellen, maar het valt niet te ontkennen dat het tekenwerk sterker is dan het verhaal dat ze vertellen.
Een zekere Claudine ontmoet als jonge vrouw de schrijver Bernard Chalenton, wiens “Meneer Blanche” haar Alles is. Wanneer haar dochter Colette, die ze ooit afstond voor adoptie, plots voor haar neus staat, moet ook het eigen bloed onderdoen voor “Meneer Blanche”. De enige manier waarop Colette tot Claudine kan doordringen, is via Chalenton, waarmee de noodlottige dramatiek een aanvang neemt.
Is Servais hét kwijt, net zoals Chalenton in dit album? Welneen. Alleen lijkt de combinatie “Ardennen”/“menselijk drama” stilaan uitgeput als bron van verbluffende stripverhalen. Of misschien ligt het aan het feit dat De laatste bronst een behoorlijk cynische nasmaak heeft, die we niet meteen met Servais associëren. Waarmee de auteur ons alsnog doet afvragen: heeft hij nu net te veel of te weinig verandering in zijn werk gebracht?
