Na zeven jaar is er nog eens een nieuw deel van Sky Doll. Vier albums in twintig jaar en toch onverminderd populair blijven. Dan moet er toch wel iets bijzonder aan de hand zijn.
Sky Doll is uniek. De reeks vermengt de meest uiteenlopende elementen, zoals SF, kitsch, erotiek, disco tot een onwaarschijnlijk maar geslaagd geheel. In 1997 verscheen het eerste deel en sindsdien verschenen er nog maar drie andere delen. Het is dan ook niet overdreven te stellen dat een nieuwe Sky Doll een evenement is in stripland. Het succes blijft immers onverminderd duren. Zowel tekenaar Allesandro Barbucci als scenariste Barbara Canepa hebben een voorgeschiedenis binnen de Italiaanse Walt Disney afdeling. Grafisch is die invloed meteen duidelijk. De zwierigheid van de tekeningen, maar ook de cartooneske, ronde trekken van de personages dragen de invloed van Disney, zoals dat ook in Blacksad (van een andere Disney-alumnus, Juanjo Guarnido, het geval is).
Naast Sky Doll hebben Barbucci en Canepa beide nog verschillende andere projecten lopen. Ekhö De Spiegelwereld, de reeks die Barbucci met Christophe Arleston maakt, is daar zonder twijfel het bekendste voorbeeld van. Ook in het Nederlands is die reeks bijzonder populair en wordt ze dan ook vlot vertaald. Barbara Canepa schreef nog andere verhalen en staat voor uitgeverij Soleil in voor de collectie Métamorphoses, waar verhalen voor jonge lezers verschijnen. Die verhalen kunnen net als Canepas fantasie, wel eens apart en bijzonder zijn.
In dit vierde deel komen we weer iets meer te weten over Noa, de sky doll die om onverklaarbare redenen kan spreken en denken. Normaal zijn dergelijke poppen alleen gemaakt om opgewonden te worden als een stuk speelgoed. Hoewel Noa zich schuil houdt op de planeet Sudra, kan ze toch niet verborgen blijven. Met haar gaven kan ze wonderen verrichten, wat uiteraard niet bevorderlijk is voor een leven buiten de schijnwerpers. Ook haar liefde voor Roy komt in deel 4 eindelijk wat concreter ter sprake. Tegelijk blijven heel wat vragen nog onbeantwoord en is het dan ook jammer dat een volgend deel weer minstens vijf jaar op zich zal laten wachten. Sky Doll is voor beide auteurs duidelijk een ‘labor of love’, waarbij deadlines er niet toe doen. Ook de fans laten het niet aan hun hart komen, want zij kopen in dichte drommen trouw elk nieuw album.
Sky Doll blijft het summum van gelikte kitsch. De kleuren lijken gemaakt met een bubble gum – automaat en in de grafische invloeden van Barbucci blijft soberheid een vloek. Toch leest Sky Doll (zeker na het herlezen van de eerdere delen) nog steeds als een trein en leveren Barbucci en Canepa met Sudra opnieuw een sterke aflevering uit de saga af. Het lijkt erop alsof de reeks stilaan naar een climax toegroeit, waarbij we de exacte achtergrond van Noa zullen leren kennen. Voorlopig blijft de reden van haar leven als pop nog in nevelen gehuld. Gelukkig blijft echter ook de zoektocht naar die reden voorlopig bijzonder amusant.
