Deze maand lanceert Standaard nog eens vier nieuwe reeksen. Captain America
maakt zijn debuut in het Nederlands. Toch is de reeks van Rick Remender en John Romita
Jr. zeker niet de sterkste versie van de First Avenger.
In een land als de Verenigde Staten is het patriottisme stevig ingeburgerd. Met hun
voorliefde voor gemaskerde helden spreekt het dan ook voor zich dat Captain America dan
ook een heel bijzondere plek in neemt. In oorsprong vocht deze figuur tegen de nazi’s
tijdens de Tweede Wereldoorlog. Sindsdien is hij uitgegroeid tot één van de centrale helden
in de stal van Marvel Comics. De afgelopen jaren waren het vooral de verhalen van Ed
Brubaker die de stijl van het personage bepaalden. Met respect voor de oorsprong van
Captain America als oorlogsheld schreef hij de strip als een moderne spionagethriller met
een retro-touch. De versie van Brubaker zorgde voor de inspiratie van de beide films die in
2011 en 2014 gemaakt werden. In 2016 verschijnt een derde film, Captain America: Civil
War. Tegen dan zal de populariteit van Cap zeker een piek kennen. Na Brubaker was
het Rick Remender die eind 2012 de reeks overnam samen met tekenaar John Romita Jr.
Het is deze reeks die nu vertaald zal worden naar het Nederlands. Remender pakt het
helemaal anders aan dan zijn voorganger.
De man achter het masker, Steve Rogers, is nog steeds een soldaat die tijdens WOII
een serum ingespoten kreeg om zo een soort supersoldaat te worden. Rogers werd
ingevroren en decennia later opnieuw uit het ijs gehaald. Zo moet hij nu zien te overleven in
een wereld die hij helemaal niet meer herkent. Hij komt terecht in Dimensie Z, een parallelle
wereld die gestuurd wordt door één van zijn grote vijanden, Arnim Zola. Daarbij krijgt Cap
het gezelschap van Ian, een zoon van Zola. Cap tracht voor Ian te zorgen in de vijandelijke
omgeving van Dimensie Z.
Het contrast met de Captain America van Ed Brubaker kan onmogelijk groter zijn.
Remender maakt van de reeks een pure science-fictionstrip. Tegelijk ontneemt hij de reeks
zijn menselijke karakter. Brubaker schreef over personages waarin je als lezer kon geloven.
Dit is bij de nieuwe Captain America niet mogelijk. De plot wordt door veranderingen
voortgedreven, zonder aandacht te geven aan de personages. Elk personage blijft van
karton, zodat wij alleszins op geen enkel moment meeleefden met het verhaal. Duidelijke
relaties hebben de personages ook niet. Zo blijkt Steve een relatie te hebben met Shield-
agente Sharon Carter, maar dit wordt zonder enige introductie snel aan bod gebracht,
zonder een duidelijk gevolg. Captain America zit in Dimensie Z en wordt daar om nog
onduidelijke redenen verder onderworpen aan verschillende inwisselbare creaturen die hij
moet verslaan.
We begrijpen niet goed waarom deze nieuwe Captain America-reeks deel
uitmaakte van het Marvel NOW! Concept, waarin de bestaande helden in nieuwe reeksen
klaargestoomd werden voor een nieuw publiek. We leken als lezer middenin een
evoluerende plot gedropt te worden, zonder enige verduidelijking bij enigszins buitenissige
creaties als Arnim Zola, een soort pratende televisie met kwade bedoelingen. Remender
speelt de camp-factor van de superhelden compleet uit in deze reeks. Ook op dat vlak
contrasteert deze reeks sterk met de donkerder stijl van Brubakers noir-epos.
Dit eerste deel vraagt dus enige voorkennis. Het is geen perfecte ‘jumping-on-point’ voor
nieuwe lezers. Het succes van de films over Captain America en de films van The
Avengers maken dat het Vlaamse en Nederlandse publiek al meer bekend is met dit
personage. We geven de reeks nog het voordeel van de twijfel, maar dit eerste deel
betekende een aarzelende start.
