Aaah, festivals. Poelen van verderf, van onhandige seks, te dure hap en te slappe wiet. Parade van wiegende konten en ander ongewassen vlees. En achteraf: vuilnisbelten en plaatsvervangende schaamte. Nu en dan ook de plaats waar er muzikaal iets te beleven valt (wie zoekt, die vindt). We vuurden een paar vragen af naar een handvol Belgische muzikanten die de voorbije zomer grote sier maakten op festivals in binnen-, en soms ook buitenland en presenteren u de antwoorden deze week. Wat vonden zij daar eigenlijk van? Hoe doen we het hier eigenlijk? En deden ze er ontdekkingen? Vandaag: Colin H. van Eeckhout.
Hij is de frontman van een van de beste post-metalbands van het moment. In 1999 richtte hij met toenmalig bassist Kristof Mondy, gitarist Mathieu Vanderkerckhove en drummer Bjorn Lebon Amenra op uit de assen van hardcore-band Spineless en sindsdien maakt de band een steile opmars. Rond de band ontstond de Kerk van Ra, een hecht muzikantencollectief waartoe ook bands als Oathbreaker, The Black Heart Rebellion, Hessian en Wiegedood behoren. En wie dacht dat Amenra vorig jaar een carrièrehoogtepunt had bereikt door eindelijk op Graspop te staan, heeft ongelijk. Afgelopen zomer stonden ze akoestisch op Dranouter en bliezen ze iedereen omver als headliner in de Shelter op Pukkelpop. Maar er is nog meer.
Wat was je festivalhoogtepunt?
Ik ervoer zowel Dranouter als Pukkelpop als persoonlijke zeges. Dranouter was mooi omdat we voor de eerste keer met onze akoestische line-up een festival konden headlinen. We kregen het publiek in de tent toch stil, wat niet evident is. Op Pukkelpop stonden we voor de vierde keer, al was dat toch ook spannend. We hadden in het verleden al enkele keren extreem goede commentaren gehad, wat het voor ons moeilijk maakte te geloven dat we beter konden doen. De dag na het optreden voelde een beetje aan als de dag des oordeels, want wij zijn nooit echt overtuigd van onszelf. Dus vertrouwen we de anderen. Het is dan telkens mooi om die lovende commentaren te lezen. Beetje dreamlike.
Wat zijn de voor-/nadelen in vergelijking met zaalconcerten?
Op een festival moet je alles zien klaar te spelen in 30 minuten in plaats van een halve dag zoals op andere plaatsen, en dat gebeurt niet altijd in ideale omstandigheden. Er kunnen wel veel nieuwe zielen gewonnen worden, maar de stress is altijd torenhoog.
Wie liet deze zomer een sterke nadruk na op jou?
De geboorte van Leo Lebon (de zoon van Bjorn, de drummer van Amenra, lh), de nieuwe telg in onze familie.
Vergelijk eens spelen op een groot festival met spelen op een klein(er) festival.
Voor Amenra is contact met het publiek toch enorm belangrijk en dat is niet altijd mogelijk op de grotere festivals. Anderzijds zijn de mogelijkheden qua techniek en logistiek wel beter op de grotere festivals.
Een Spinal Tap-moment meegemaakt?
Op Oya Festival in Oslo (een van de bekendste muziekfestivals van Noorwegen, lh) had ik wel enkele momentjes die te mooi waren. Mathieu (Vandekerckhove, gitarist) die van de wipplank springt in het zwembad in de backstage op een grote opblaasbare haai en op het moment dat hij het water raakt, ontploft dat ding. Iedereen vreesde een aanslag.
Colin H. van Eeckhout speelt volgende zaterdag met Mathieu Vandekerckhove een bijzondere set op Deep in the Woods in het Waalse Massembre. Hij doet het met loops, pure vocalen en een draailier, Vandekerckhove op gitaar. Met Amenra trekken ze dit najaar nog naar onder meer Porto, Parijs, Leeds en Londen.
