Batwoman was in wezen een meer lichtvoetige, sexy vrouwelijke tegenhanger van de norse, getormenteerde Batman. DC blies ook dit personage nieuw leven in. Deze keer moet ze echter niet onderdoen voor zwartgallige Bruce Wayne.
De fans van de ‘oude’ Batwoman zullen in deze nieuwe reeks, waarvan Hydrologie het eerste luik is, heel wat plezier vinden. De nieuwe lezers zullen misschien wat verweesd achterblijven. Hydrologie is aantrekkelijk en minutieus getekend door stripauteur J.H. Williams, maar zijn roots in het oude DC-universum, krijgen hier een iets andere invulling. De oude serie is trouwens even ‘on hold’ gezet, speciaal voor deze nieuwe reeks die in de US in de New 52-serie verscheen. De Batwoman-reeks was een eeuwigdurende puzzel toen en in deze nieuwe reeks is het dat nog meer. Maar dit doet niets af aan het plezier dat je aan de Batwoman-reeks zal beleven.
Op zich is er niets verkeerds met het verhaal dat Williams en Blackman hier opleveren, maar de ster van de show is de tekenkunst van Williams. Er is iets van de oorspronkelijke stijl verloren gegaan met het vertrek van de vorige tekenaar Greg Rucka. Die laatste werkte met lijnen die draaiden en bochten maakten over de pagina, terwijl de platen van Williams eerder rechtlijnig zijn. Het lijkt wel architectuur. Toch maakt Williams de personages en decors in Batwoman heel wat meer gedetailleerd dan we van haar gewoon zijn.
Het is niet enkel in zijn lay-out maar ook in de manier dat hij (en het effectenteam) Batwoman Kate Kane meer dimensie geeftven en de andere personages vlakker maakt en hoe hij verschillende stijlen, soms zelfs in één1 plaat, hanteert en zichzelf soms imiteert. Als hij Batwoman weergeeft terwijl ze hallucineert over haar jongere IK, zie je niet enkel een jongere Kate, maar gaat Williams de eigen jonge Kate van Batwoman: Elegy imiteren, wat op zijn beurt een imitatie iswas van David Mazzuchelli als hommage aan Batman: year one.
De stijl van Williams is niet in één vakje te stoppen. Het zijn verschillende stijlen, met lagen van betekenis, die door elkaar lopen over een pagina. Als dit de norm zou zijn en niet de uitzondering , zou het striplandschap er heel anders uitzien.
In Hydrologie gaan we op pad met Batwoman die het spoor volgt van een watergeest die kinderen ontvoert; daarnaast beleeft ze een nieuwe liefdesrelatie met Maggie Sayer, een politieagent van Gotham, leidt ze haar nichtje , de voormalige Flamebird Bette Kane, op en heeft ze ernstige vragen bij haar vader over familiekwesties die al in Elegy aan bod kwamen. Kate’s interpersoonlijk drama is trouwens heel wat interessanter dan haar conflict met de misdaad en beslaat ook heel wat meer van het boek. Dit is niet noodzakelijk een slechte zaak.
Een van de hoogtepunten zijn de briljant gechoreografeerde pagina’s waarin Williams en Blackman Kate naar bed laten gaan met Maggie terwijl op hetzelfde moment de net ontslagen Flamebird een gewelddadige bende op haar eentje probeert uit te schakelen. Het tegenover elkaar zetten van de passie van Kate en de bloederige ondergang van Flamebird is overweldigend en geeft je een zeer ongemakkelijk gevoel als lezer. Het tilt het verhaal op boven de modale stripverwerking.
Batwoman: Hydrologie slaagt er in om vernieuwing te brengen op stripgebied. Ook het idee om haar een lesbische relatie te laten aangaan, is vrij gedurfd in het conservatieve Amerika. De reeks werd daar trouwens om die reden onder conservatieve druk stopgezet omwille van de lesbische relatie. Naast het schitterende artwork en ondanks de iets te gecompliceerde verhaallijn rReden te meer om de reeks te steunen, naast het schitterende artwork en ondanks de iets te gecompliceerde verhaallijn.
