Wie tien jaar geleden de muziekevoluties van de komende decennia probeerde te voorspellen, zou waarschijnlijk zijn geld niet hebben ingezet op een doorbraak van r&b binnen de hipster crowd. We schrijven 2014 en r&b is hipper dan ooit.
In het zog van de pioniers die de Aaliyah’s en TLC’s van deze wereld uit het verdomhoekje haalden en de schmalzerige kenmerken van het genre succesvol reclaimden, krijgen we nu ook elk jaar een selectie would-be-diva’s voorgeschoteld, doorgaans geserveerd op een bedje van mysterie en gemarineerd in een stevige scheut hype. Sommige daarvan blijken niet lang voorbij het voorgerecht te kunnen boeien, zoals dit jaar nog Banks’ flauwe debuutplaat Goddess; anderen weten ook als hoofdgerecht te overtuigen, zoals FKA Twigs’ debuut LP1 dat nu al eindejaarslijstjesstatus heeft bereikt. Fatima, protégé van de Britse producer Floating Points, kan ook zonder twijfel tot die laatste groep gerekend worden.
Al is r&b in het geval van Fatima slechts een van de elementen waarrond ze haar sound opbouwt. Waar FKA Twigs bijvoorbeeld een duidelijke, strak omlijnde muzikale identiteit heeft als een soort kosmische Aaliyah, kiest Fatima voluit voor het eclecticisme en een sound die vooral refereert aan de visionaire neosoulexperimenten van de Soulquarians en Erykah Badu in het bijzonder. Fatima kiest dus niet resoluut voor een hedendaagse klank, maar bewandelt met haar debuut Yellow Memories vooral een gevarieerd pad waarin klassieke soulklanken afwisselen met rommelende moderne hiphopbeats. Het concert dat Fatima en haar backing band in een uitverkochte (en dus onvermijdelijk snikhete) Beursschouwburg neerzetten, legde een al even gevarieerd maar kwalitatief hoogstaand parcours af.
Fatima heeft naast die debuutplaat slechts twee ep’s uit, waardoor het gros van de set uit Yellow Memories wordt gehaald, al moesten “Mind” en “Red Lines” uit die ep’s niet onder doen voor de recentere nummers. Setopener was ook meteen plaatopener “Do Better”, een klassiek swingende soulgroove die niet had misstaan in het oeuvre van pakweg Stevie Wonder. De vierkoppige Eglo Band die Fatima ondersteunde, zette meteen een retestrak samenspel neer, al was wel duidelijk dat de voorgeprogrammeerde blazers de vrije interactie wat beletten. Verderop in de set werd dat euvel gelukkig weggewerkt eenmaal de click track achterwege kon blijven.
Hoewel “Do Better” en verschillende andere tracks tekstueel handelen over de onzekerheidsgevoelens waarmee Fatima kampt, was daar weinig van te merken op het podium. Fatima was uitstekend bij stem (al is daar blijkbaar wel wat cognac tijdens de set voor nodig als smeerolie), overtuigend chaotisch down to earth in haar bindteksten en genoot er duidelijk van om haar muziek voor een zo talrijk opgekomen en waarderend publiek te brengen. Toch een moment van breekbaarheid in het stille verwijt naar haar afwezige vader “Gave Me My Name”, waarin Fatima slechts door rhodes begeleid er in sloeg de hele zaal stil te krijgen. Aanvankelijk leek ook “Red Lines” als voorlaatste track een gelijkaardig moment van contemplatie te brengen, maar dan explodeerde het plots in een opzwepende house work out en was het opnieuw een feestje in de daksauna.
Die publiekswaardering was met zo’n uiteenlopende collectie wereldsongs dan ook niet meer dan terecht. Een track als “La Neta” (productie van FlaKo) is bijvoorbeeld ongeëvenaard in zijn spanningsverloop en barst van de muzikale vondsten waar mindere producers drie verschillende nummers van zouden gemaakt hebben. Dat de band de elektronische sound van dit en verschillende andere nummers zo naadloos naar een live context kon vertalen, verdient een extra pluim. Hoewel Fatima’s eclecticisme misschien nog een uiting van een zoektocht naar een eigen muzikale identeit is, levert het toch al duidelijk bijzonder boeiende resultaten op, zowel live als in de studio.
