Terwijl de knieën van mastodonten als Werchter of Pukkelpop de laatste jaren kraken onder hun eigen succes, wordt het voor het kleinere festivalcircuit steeds moeilijker om het hoofd boven water te houden. In het oververzadigde Vlaanderen, waar zowat elk veld zijn eigen festival heeft, is het allesbehalve eenvoudig om met iets nieuws af te komen. En toch komt er een nieuwe speler aan de horizon piepen. Dat moesten wij toch eens checken.
Antwerp Metal Fest ontstond toen de organisatoren van mXm Hardcore Fest en Iron Dayz de handen in elkaar sloegen om de Antwerpse metal- en hardcorescene, die de laatste jaren geplaagd werd door het razendsnel verdwijnen van speelplekken, een volwaardig festival te geven. Dankzij een knappe promocampagne, grote steun van televisiezender Acht en de Gazet Van Antwerpen ontstond er een stevige buzz in alternatieve kringen van de Koekestad. Vooral de keuze om zoveel mogelijk plaatselijk talent op de affiche te zetten, kon op zeer veel bijval rekenen. Tickets vlogen dan ook als zondagse pistolets de deur uit.
Op deze tweede dag vielen we meteen binnen bij het plaatselijk crossover thrashorkestje Toxic Shock. Het vijftal heeft net zijn eerste full-cd op de wereld losgelaten, en trakteerde het binnenpodium op ziedende uitvoeringen van “Mr. T”, “I Shot Joe Biden”, “Dont / Too Late”, “On Thin Ice” en het in unisono meegebrulde “Police Malfunction Attitude”. De kleine zaal van het Bouckenborghpark werd vanaf de eerste seconde omgetoverd in een woeste moshpit, die zichzelf pas oploste na het optreden. Toxic Shock beschikt, naast een supersolide muzikale basis, over een woest beest van een frontman, die zichzelf rücksichtlos in het strijdgewoel katapulteerde, brulde, schreewde en tierde als een bezetene en de opengezette deuren van de indoor stage bestormde (en die waren behoorlijk hoog). Alles bij elkaar geteld leverde Toxic Shock dus een knaller van een show af. Hoogtepunt? Hoogtepunt!
Van straffe frontmannen naar straffe frontvrouwen met Bliksem, die het hoofdpodium konden bestieren met stevige, maar melodieuze thrashmetal. De vier heren en dame zijn livebeesten, en wisten hun stevige tourinspanningen beloond met een plek op Graspop enkele weken geleden. Het is eraan te zien: de set van Bliksem staat als een huis, en wordt uitgevoerd door een goed geoliede machine van stuk voor stuk klassemuzikanten. Zowel op het drumwerk van Rob Martin, de gitaarcapriolen van Toon Huet (die een paar extra Flying V-punten verdient) en Jeroen De Vriese, en de solide bas van Jan Rammeloo kunnen nauwelijks opmerkingen gemaakt worden, behalve misschien dat ze fucking awesome zijn. Zangeres Peggy Meeussen toonde zich verder naast een meer dan capabele zangeres een verdienstelijke publieksmenner, en wist algauw een stevige circlepit uit de grond te stampen. Topsfeer dus, die nog werd aangezwengeld door meer dan puike uitvoeringen van “Face The Evil”, “These Tales Of Tragedy” en “The Life On Which I Feed”. En die solo’s natuurlijk: héérlijk! Hoogtepunt twee: staat genoteerd.
Dat kan natuurlijk niet blijven duren, en het volgende anderhalf uur krijgen we drie hardcorebands voorgeschoteld. De grote hardcore-delegatie is begrijpelijk, gezien het verleden van de organisatie, maar echt geweldig boeien doet het eerlijk gezegd niet erg. Als u fan bent van dit soort ‘zwaaien met de handjes, stampen met de voetjes’-hardcore werd u alvast flink verwend. Dat hoeft uiteraard geen probleem te zijn. We zijn net iets meer allergisch voor het soort pseudo-symfonische metal met operavocalen (gezongen door mannen) en latexpakjes (gedragen door mannen), wat gelukkig ontbrak vandaag. Nee, wij zijn geen moeilijke mensen, zolang we maar af en toe een woeste thrashuithaal, stevige stonerriffs of een blastbeat of 3000 voorgeschoteld krijgen.
Die blastbeats werden, in afwachting van de afsluiter van die avond, gefoerierd door Leng Tch’e, razorgrind (wat dat ook moge betekenen) die reeds een album op metallabel bij uitstek Relapse Records mochten uitbrengen. We gaan er niet teveel woorden aan vuil maken: Leng Tch’e was oerend hard, smerig en superagressief, net wat de beenhouwer voorschreef. Best fijn optreden dus, ware het misschien niet voor die ene halve gare die, toen hij op het podium werd gehesen, er niets beter op vond dan zijn gsm boven te halen en een filmpje te schieten. Zijn street credibility dook dan wel maar onverwijld het publiek in.
Terug naar de indoor stage, waar Your Highness zijn opwachting maakte. Dit vijftal houdt zich al enkele jaren bezig om de schemerzone tussen stoner, sludge en pure, onversneden rock-‘n-roll te verkennen. En blijkbaar hebben ze tijdens die verkenningstocht zichzelf nog kunnen perfectioneren in het droppen van energiebommen, want JEZUS CHRISTUS, wat was me dat daar in dat kleine kot. Van seconde één tot de laatste reutelende noot liet Your Highness het ene na de andere donderende, nietsontziende muzikale springtuig afgaan dat de indoor stage omtoverde tot een broeiende, kolkende vortex. De effectiviteit zit hem niet enkel in het stuwende ritme, de knallende riffs en de donderende vocalen, maar ook in de bluesy accenten, solo’s en harmonieën die door gitaarduo Bart Struyf en Jean Van Assche van het podium gekatapulteerd worden. Your Highness deelde de ene na de andere mokerslag uit, en liet de zaal compleet ontploffen. Optreden van het festival: hands down. Binnenkort komt er nieuw werk uit van deze heren, en als dat nog maar in de buurt komt van hun liveshows, zou dit wel eens één van de releases van het jaar kunnen worden. In het oog houden, deze heren.
En dan is het weer gedaan voor een paar uur. De beatdown hardcore van Knuckledust, No Second Chance, All For Nothing en New Morality is voor ons, zonder het woord ‘inwisselbaar’ te willen gebruiken, nogal.. euh.. inwisselbaar. U liet het allemaal niet aan uw hart komen, getuige daarvan de stevige pits, het maniakaal ge-twostep en de bijbehorende bloedneuzen (tenzij de graspollen uitzonderlijk agressief waren dit jaar). Maar voor de rest: feestje hoor.
Tijd dus om de hoofdact van vandaag te verwelkomen. En het moet gezegd: met Napalm Death kon de eerste editie van Antwerp Metal Fest meteen een grote naam strikken. En die grote naam werd zonder veel moeite eer aan gedaan. Napalm Death denderde als een orkaan over het publiek, met menselijke brulbeer Barney aan de strot en levende viertaktmotor Danny Herrera achter de vellen die de ene na de andere blastbeat als een bullenpees over het festival zwiepte. We kregen een uitstekend “Leper Colony”, een tierend “When All Is Said And Done” en een beestig “Face The Poison”. Uiteraard kan een Napalm Death-optreden niet compleet zijn zonder klassiekers “Scum” en de epische éénsecondenknaller “Your Suffer”. Verder werden we nog getrakteerd op een zottenkotversie van Dead Kennedyscover “Nazi Punks Fuck Off”, vooraleer de grindlegendes er de blok oplegden. Ideale afsluiter van een zeer fijne dag op een van de meest verfrissende nieuwe gezichten in het Vlaamse festivalland. Sterk georganiseerd, bakken sfeer en je het gevoel geven dat het plaatselijk talent met bosjes aan de bomen hangt: wat wil je nog meer? Wel, misschien wat meer gevarieerde catering. Het is maar een tip.
